ดังตฤณ : คุณต้องเข้าใจคำว่า วิตักกะ วิจาระ ให้ชัดเจนนะครับ
วิตักกะ วิจาระ คือการที่ใจของเรานึกถึงลมหายใจ
แล้วก็แนบอยู่กับลมหายใจอย่างเดียว
ถ้าหากว่า มีวิตักกะ อย่างเดียว อย่างเช่น
ทำท่าอะไรก็แล้วแต่ แล้วรู้สึกถึงลมหายใจ แต่ใจไม่ได้อยู่กับตรงนั้นจริง
ในที่สุด ก็มีความฟุ้งเข้ามารบกวน
จริงๆ ต่อให้คนทำสมาธิ ได้วิตักกะ ได้วิจาระ
แล้วก็ตาม ช่วงต้นๆ ตอนที่ยังไม่เกิดปีติ ยังไม่เกิดสุข ความฟุ้งซ่านก็มีมาเอื่อยๆ
อ่อนๆ อยู่
แต่ถ้าหากว่าคุณมีความยินยอมให้อาการฟุ้งซ่าน
มาครอบงำจิตใจของเราได้ อย่างนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนะครับ
ว่าถึงแม้จะรู้ลมหายใจแล้วก็ตาม แต่ยังไม่หยุดคิด ยังไม่หยุดฟุ้งซ่าน
คุณสังเกตให้เห็นนะครับ อาการของใจ ณ ขณะหนึ่งๆ
ยอมที่จะคิดตามกลุ่มความฟุ้งซ่านที่เข้ามาพยายามครอบงำจิตของเราไหม
ถ้ายอม จะไปได้ง่าย เตลิดได้ง่าย
เพราะว่านั่นคือความเคยชินที่แท้จริงของจิต
แต่ถ้าหากว่า เวลาที่มีความฟุ้งซ่านเข้ามา
คุณไม่เปิดรับ แล้วก็ไม่ขับไสไล่ส่ง แต่มีอาการทางใจที่รู้อยู่เงียบๆ ว่าตอนนี้
มีความฟุ้งซ่านจรเข้ามา
รู้เฉยๆ จนกระทั่งเกิดความรู้สึกว่า ที่จรเข้ามา
แป๊บหนึ่งก็หายไป แล้วคุณไม่ตามมันไปด้วย ตรงนี้แหละ
ที่จะทำให้สติของคุณกลับมาอยู่กับลมหายใจได้อย่างแท้จริง
ไม่อย่างนั้น ถ้าใจมีความยินยอม
มีความพร้อมใจที่จะไปต่อกับความฟุ้งซ่านโดยที่คุณไม่รู้ตัว ก็จะมาอยู่เรื่อยๆ
ไม่หยุดสักที
ต่อให้ใช้อุบายสมาธิชนิดไหนก็ตาม
ขอแค่คุณมีความยินยอมพร้อมใจไปกับความฟุ้งซ่าน
อุบายสมาธินั้นจะไม่ได้ผลเต็มร้อยทันที หรือกระทั่งเป็นหมันไปเลยนะ
ลองทำท่าที่
๒ แล้ว ลมหายใจชัด และยาวแล้ว แต่ทำไมจิตยังไม่ว่าง สว่างคะ
หรือเป็นเพราะอารมณ์ในแต่ละวัน เพราะวันนี้มีความวิตกกังวล
หรือต้องปฏิบัตินานกว่านี้คะ?
รายการปฏิบัติธรรมที่บ้าน
ตอน เหลือแต่ตัวรู้สังขารขันธ์
-
ช่วงคำถาม คำตอบ
วันที่
25 กันยายน 2564
ถอดคำ
: เอ้
รับชมคลิป
: https://www.youtube.com/watch?v=N5XzuxjfNcg
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น