คิดเยอะฟุ้งซ่าน ลังเลใจที่จะเริ่มต้นภาวนา

ถาม :  คิดเยอะฟุ้งซ่าน ลังเลใจที่จะเริ่มต้นภาวนา
รับฟังทางยูทูบ : https://youtu.be/0DjUKUChiDM
ดังตฤณวิสัชนา ๒๕๕๖ ครั้งที่ ๕ การเจริญสติในชีวิตประจำวันแบบฆราวาส
๖ กันยายน ๒๕๕๖ ที่ณัฐชญาคลินิก/ คำถามที่ ๖

ดังตฤณ:  

สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราจริงๆ ไม่ใช่ความฟุ้งซ่านอย่างเดียว มันเป็นอาการกระวนกระวาย คือมีนิสัยทางจิตที่ว่าถ้าอยากได้อะไร แล้วยังไม่ได้อย่างใจมันจะกระวนกระวายไม่หยุด เห็นใช่ไหม 

แม้กระทั่งเราคิดเรื่องการภาวนาก็ตาม ถ้าใจหนึ่งมันอยากไปเล่น อีกใจหนึ่งมันอยากภาวนา แค่นี้กระวนกระวายแล้ว ตอนเล่น ก็จะเอ๊ะ เราทำผิดอะไรหรือเปล่า นั่นแหละ 

ดูตัวกระวนกระวาย

เวลาที่เกิดความกระวนกระวายขึ้นมาเนี่ย 

มันจะเหมือนกับเราเสียความเป็นตัวของตัวเองไป 

นึกอะไรไม่ค่อยออก 

เพราะมัวแต่ไปติดอยู่กับพายุความกระวนกระวาย 

ไม่ว่าจะในเรื่องไหนก็ตาม จะเรื่องทางโลก หรือเรื่องทางธรรมก็ตาม 

ตอนที่เราคุยกับใครแล้วไม่รู้เรื่อง คือเค้าจะไม่ฟังเราหรืออะไรก็แล้วแต่ 

ก็เกิดความว้าวุ่นใจ เกิดโทสะ เกิดความคิดในแบบที่...ทำไมมันอย่างนู้น อย่างนี้ 

มีคำด่าขึ้นมาแป๊บๆ แต่อยู่ต่อหน้าต้อง ไม่เป็นไรค่ะ ได้ค่ะ

แบบนี้เราก็ดูความขัดแย้ง 

มันจะมีความอึดอัด ความกระวนกระวายในแบบร้อนๆ หรือมีคำด่าแทรกแซงมา ในระหว่างที่เราต้องยิ้ม 

ตรงนั้นมันก่อให้เกิดความรู้สึกอึดอัด เราจะรู้สึกอึกอัดขึ้นมาเป็นวูบๆ ถ้าเรามองเห็นด้วยอาการยอมรับถึงสิ่งเหล่านี้ เพราะมันเกิดขึ้นบ่อย สิ่งเหล่านี้จะกลายเป็นเครื่องมือในการปฏิบัติที่ดี

คือยิ่งเราเห็นมากเท่าไหร่ เราจะยิ่งรู้สึกสงบ 

มันเย็นลงทันที เหมือนมีน้ำเย็นลูบใจ 

เราก็เห็นต่อไป ว่าอาการเย็นนี้มันเกิดขึ้นจากเหตุปัจจัย อยู่ๆมันไม่ได้เย็นขึ้นมาเอง แต่เป็นเพราะว่าความกระวนกระวายเกิดขึ้นแล้วเราสามารถเห็น 

ยอมรับตามจริง 

ก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของความกระวนกระวาย ระดับความกระวนกระวายมันลดลง 

ระดับความอึดอัดมันลดลงให้เห็นด้วยอาการยอมรับ 

ไม่ใช่ด้วยอากาพยายามไปแข็งขืนกับมัน หรือไปพยายามแทนที่มัน

ที่ผ่านมาเรารู้เกือบถูกแล้ว แต่เห็นไหมความกระวนกระวายไม่ได้หายไป  ตอนที่เรารู้ 

พอยท์ (Point) มันอยู่ที่ตรงนี้ เราไม่ได้ยอมรับ มันไม่ใช่ด้วยอาการยอมรับแบบนี้ อย่างนี้เค้าเรียกว่ายอมรับ 

แต่ตอนนั้นมันไม่อยากยอมรับ มันอยากจะสงบทันที มันไม่อยากมีความทุกข์ 

ตัวที่ไม่อยากมีความทุกข์ ไม่อยากกระวนกระวาย ตัวนั้นแหละที่ทำให้กระวนกระวายต่อ 

ต้นเหตุของความทุกข์ที่แท้จริง คือความอยาก

แม้กระทั่งอยากหายทุกข์ ก็คือต้นเหตุของความทุกข์ 

จำไว้เป็นพอยท์(Point)  ที่จะสังเกตแล้วกัน ว่าเรารู้จริง หรือไม่รู้จริง 

ถ้ารู้จริง จะมีอาการยอมรับ 

ถ้าไม่รู้จริงจะมีอาการ"อยาก"