พ่อดื้อ เอาแต่ใจ ไม่แคร์ความรู้สึกลูก (ดังตฤณวิสัชนา)

ถาม : คุณพ่อใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอดเกือบ ๒๐ ปี แต่ตอนนี้ไม่สามารถอยู่คนเดียวได้ต้องมาอยู่กับลูกๆ

แต่ท่านมีนิสัยเอาแต่ใจ ดื้อ เชื่อมั่นตัวเองสูง ไม่สนใจความรู้สึกลูก ลูกได้เล่าพฤติกรรมของพ่อให้เพื่อนฟัง เป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง? จะทำอย่างไร ให้ท่านเข้าใจลูกบ้าง เราควรคิดต่อท่านอย่างไร +ทำไมจึงเป็นอย่างนี้

ดังตฤณ: 

ปัญหาทำนองนี้ไม่มีคำตอบตายตัวครับ

เพราะแนวทางการแก้ปัญหาไม่ใช่ "วิธีการแบบจำเพาะเจาะจง"

แต่เป็น "ศิลปะการใช้ใจเข้าถึงใจ"

ตามแนวทางของพรหมวิหาร ๔

คุณควร "ทำใจ" ไว้ดังนี้

๑) มีความคิดเมตตา ไม่ใช่หมายถึงเอ็นดูผู้หลักผู้ใหญ่เหมือนเด็กๆ

แต่หมายถึงการที่เราตั้งจิตไว้เป็นสุข ไม่ปล่อยให้จิตจมปลักอยู่กับความโกรธ

และคิดถึงท่านแต่ในทางดี เอาความจริงที่ว่าท่านคือผู้มีพระคุณสูงสุดไว้เป็นที่ตั้ง

เมื่อคิดถึงใครในทางดี เราย่อมมีแต่ความปรารถนาจะให้เขาเป็นสุข

มีความสบายใจ ไม่มีทุกข์ต้องแบก ข้อนี้คือการทำใจในระดับความคิด

๒) พูดและทำด้วยกรุณา คือทำพร้อมทั้งในขั้นพื้นฐาน

เช่นเลี้ยงดู ซื้อของใช้ หรือทำกิจธุระเล็กใหญ่ให้ท่าน

นอกจากนั้นคือใช้วาจาที่เหมาะสม

ถึงท่านเอาแต่ใจอย่างไรก็มีวาจาที่เกื้อกูล ไม่หักหาญน้ำใจตรงๆ

หากมีโอกาสชวนไปทำบุญให้ร่วมมีจิตใจเยือกเย็นด้วยกันบ้างได้ก็ดี

ข้อนี้คือการทำใจในระดับพร้อมจะส่งคำพูดและการกระทำในทางดีต่อกัน

๓) คิดยินดีในเรื่องที่ชอบที่ควร อย่าขัดคอให้เสียน้ำใจตรงๆ

ถ้าเห็นท่านพูดดีเมื่อใดก็อย่าช้า ให้ทำใจคล้อยตามและสนับสนุนทันที

สั่งสมให้มากแล้วก็เป็นปัจจัยให้จิตปรับเข้าหากันได้มากอย่างที่อาจคิดไม่ถึง

ข้อนี้คือการทำใจในระดับความคิด คำพูด และการกระทำที่คล้อยตามกันในทางดี

๔) คิดวางอุเบกขา ในจังหวะที่ไม่ทราบจะปรามท่านอย่างไร

ไม่ให้ท่านคิดผิด พูดผิด ทำผิด

ก็ให้ตั้งความคิดไว้ว่านั่นเป็นการสั่งสมนิสัยมาของท่าน

เราไม่ได้ไปช่วยท่านสั่งสมนิสัยแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่

แม้ควรสลดใจที่เห็นท่านทำจิตตัวเองหมอง

จิตเราก็ควรทรงอยู่ในสภาพวางเฉย

เพราะแม้จิตเราหมองไปกับท่านด้วย ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา

แต่ถ้าใจเราวางเฉย เราจะยังคงมีสติ มีกำลังกายกำลังใจ

ที่จะเห็นแจ่มแจ้งว่าช่องทางช่วยเหลือท่านอยู่ตรงไหน

ข้อนี้คือการทำใจในระดับความคิดเป็นหลัก

เมื่อฝึกมีอุเบกขาเห็นโลกตามจริงได้พักหนึ่ง

คุณจะตอบตัวเองได้ครับว่าทุกสิ่งและทุกคนต่างมีที่มาที่ไป

กรรมที่แต่ละคนสั่งสมไว้นั่นแหละ คือกรงขังให้ใครต่อใครติดอยู่

ถ้าคุณหาทางออกจากกรงได้ ก็อาจกลับมาช่วยท่านออกจากกรงได้เช่นกัน

ถ้ายังไม่เคยอ่าน ลองอ่าน วิปัสสนานุบาล ดูนะครับ