ถาม : เวลาหัดทำสมาธิหรือเดินจงกรมตามที่รู้มา
เราควรจะรับรู้ตามความเป็นจริงไม่ว่าจะหายใจหรือว่าก้าวเท้า
แต่เวลาที่ทำผมรู้สึกว่ามันเป็นการคิดไม่ใช่การรู้ เหมือนกับความคิดท่องพุทโธ
ท่องก้าว ย่าง เหยียบ มันเหนือๆ นำๆ ในหัว
เลยทำให้เรารู้สึกว่าไม่ได้รับรู้ตามจริง แต่เรากำลังฟัง ท่องอะไรสักอย่าง
มันตื้นๆ แล้วบางทีก็เครียด ทำก่อนนอนเล่นเอานอนไม่หลับเลยทีเดียว
จะทำอย่างไรดีครับ?
ดังตฤณ: เริ่มต้นขึ้นมา เวลาที่เราจะรับรู้ความจริงนี่
อย่าไปกะเกณฑ์ว่าทำอย่างไรถึงจะถูก ถ้าทำอย่างนี้ถึงจะผิด
การที่เราไปคอยหมั่นถาม หรือว่าจับผิดตัวเอง
ว่านี่กำลังรู้อยู่หรือว่ากำลังคิดไปเอง
ตัวนั้นแหละ ตัวความกังวลนั้นแหละ
ที่จะทำให้เกิดสิ่งที่เรียกว่า วิจิกิจฉา
อันเป็นตัวถ่วง
ไม่ใช่ตัวทำให้เกิดความเจริญก้าวหน้าของสตินะครับ !
อย่าไปกะเกณฑ์ว่าทำอย่างไรถึงจะถูก ถ้าทำอย่างนี้ถึงจะผิด
การที่เราไปคอยหมั่นถาม หรือว่าจับผิดตัวเอง
ว่านี่กำลังรู้อยู่หรือว่ากำลังคิดไปเอง
ตัวนั้นแหละ ตัวความกังวลนั้นแหละ
ที่จะทำให้เกิดสิ่งที่เรียกว่า วิจิกิจฉา
อันเป็นตัวถ่วง
ไม่ใช่ตัวทำให้เกิดความเจริญก้าวหน้าของสตินะครับ !
ถ้าหากว่าเมื่อไหร่
ที่เราเกิดความรู้สึกถึงความมีวิจิกิจฉานี่
ว่ามันมีอาการสงสัยอาการกังวลว่านี่เรากำลังคิด นี่เรากำลังรู้
เอาตัวนั้นก่อนเลย ตัวนั้นเป็นอันดับแรกเลย
เป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของการเจริญสติของเรา
ณ เวลานั้นเลยนะครับ
ว่ามันมีอาการสงสัยอาการกังวลว่านี่เรากำลังคิด นี่เรากำลังรู้
เอาตัวนั้นก่อนเลย ตัวนั้นเป็นอันดับแรกเลย
เป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของการเจริญสติของเรา
ณ เวลานั้นเลยนะครับ
.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
วิธีรู้วิจิกิจฉาที่ถูกต้องเลย
คือ ‘รู้’ และ ‘ยอมรับ’ ไปว่า
: มันเกิดความสงสัยขึ้นมา
: มันเกิดไม่สบายกายขึ้นมา
คือมันเกิดความไม่สบายกายขึ้นมาก่อนแหละ
เสร็จแล้วก็จะตามมาด้วยความรู้สึกอึดอัด
มีอาการเกร็ง มีอาการของกาย
นี่แหละมันถึงเป็นเหตุหนึ่งของความเครียด
อย่างตอนที่เราไปพยายามทำก่อนนอนนี่นะ
ยิ่งมีความสงสัย ยิ่งมีความฝืน
ยิ่งมีความรู้สึกว่า เอ๊ะ มันผิดหรือเปล่านี่นะ
มันก็ยิ่งทำให้ แทนที่จะนอนอย่างสบายๆ
กลายเป็นว่าตาค้างไปนะ ตาค้างด้วยความสงสัย
ถึงแม้ว่าเปลือกตาจะปิด
แต่ว่า ‘ตาใน’ มันเหมือนกับว่าเหมือนกับเบิกโพลงอยู่
เหมือนยังแข็งอยู่
ก็เลยเป็นต้นเหตุให้เหมือนกับเกิดความเครียด
คือ ‘รู้’ และ ‘ยอมรับ’ ไปว่า
: มันเกิดความสงสัยขึ้นมา
: มันเกิดไม่สบายกายขึ้นมา
คือมันเกิดความไม่สบายกายขึ้นมาก่อนแหละ
เสร็จแล้วก็จะตามมาด้วยความรู้สึกอึดอัด
มีอาการเกร็ง มีอาการของกาย
นี่แหละมันถึงเป็นเหตุหนึ่งของความเครียด
อย่างตอนที่เราไปพยายามทำก่อนนอนนี่นะ
ยิ่งมีความสงสัย ยิ่งมีความฝืน
ยิ่งมีความรู้สึกว่า เอ๊ะ มันผิดหรือเปล่านี่นะ
มันก็ยิ่งทำให้ แทนที่จะนอนอย่างสบายๆ
กลายเป็นว่าตาค้างไปนะ ตาค้างด้วยความสงสัย
ถึงแม้ว่าเปลือกตาจะปิด
แต่ว่า ‘ตาใน’ มันเหมือนกับว่าเหมือนกับเบิกโพลงอยู่
เหมือนยังแข็งอยู่
ก็เลยเป็นต้นเหตุให้เหมือนกับเกิดความเครียด
.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
ถ้าหากว่าเราหายใจ ตอบตัวเองถูก
: เวลานี่หายใจเข้า
: เวลานี่หายใจออกอยู่
อย่าไปคิดว่าผิดหรือถูก !
ให้คิดว่านี่ เรารู้แล้วจริงๆ
ว่ากำลังหายใจเข้าหรือหายใจออก
จากนั้นนี่นะ มันจะมีความฟุ้งซ่านตามมาอย่างไร
มันจะมีความปั่นป่วนรวนเรตามมาอย่างไร
ไม่ต้องไปสนใจ !
สนใจแค่ว่าเราสามารถยอมรับตามจริงได้หรือเปล่า
ว่าในขณะนั้นกำลังมีความปั่นป่วนรวนเร
มันมีความฟุ้งซ่านตามหลังจาการรู้สึกถึงลมหายใจมา
ถ้าหากว่าสามารถรับรู้ได้ตามจริง
ว่าหายใจเสร็จแล้วฟุ้งซ่าน
นั่นแหละ! ให้ชมตัวเองว่าสามารถรู้ตามจริง
แม้แต่กำลังสงสัยว่านี่กำลังทำผิดหรือทำถูกอยู่
นั่นก็ชมตัวเองว่านั่นแหละถูกแล้ว
นั่นรู้ถูกต้องตามจริงแล้วนะครับ
: เวลานี่หายใจเข้า
: เวลานี่หายใจออกอยู่
อย่าไปคิดว่าผิดหรือถูก !
ให้คิดว่านี่ เรารู้แล้วจริงๆ
ว่ากำลังหายใจเข้าหรือหายใจออก
จากนั้นนี่นะ มันจะมีความฟุ้งซ่านตามมาอย่างไร
มันจะมีความปั่นป่วนรวนเรตามมาอย่างไร
ไม่ต้องไปสนใจ !
สนใจแค่ว่าเราสามารถยอมรับตามจริงได้หรือเปล่า
ว่าในขณะนั้นกำลังมีความปั่นป่วนรวนเร
มันมีความฟุ้งซ่านตามหลังจาการรู้สึกถึงลมหายใจมา
ถ้าหากว่าสามารถรับรู้ได้ตามจริง
ว่าหายใจเสร็จแล้วฟุ้งซ่าน
นั่นแหละ! ให้ชมตัวเองว่าสามารถรู้ตามจริง
แม้แต่กำลังสงสัยว่านี่กำลังทำผิดหรือทำถูกอยู่
นั่นก็ชมตัวเองว่านั่นแหละถูกแล้ว
นั่นรู้ถูกต้องตามจริงแล้วนะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น