๑.๗๔ สวดมนต์อย่างไรให้ได้บุญ?

ถาม - เป้าหมายของการสวดมนต์ที่แท้จริงคือเพื่ออะไรคะ? การสวดมนต์เป็นการฝึกสมาธิได้ด้วยหรือเปล่า? บางทีถ้านอนไม่ดึกก็จะสวดเกือบชั่วโมง การที่เราสวดมนต์แล้วขอพร เช่น เรื่องขอให้สอบได้หรือเรื่องของอนาคตนี่ ถือว่าสมควรหรือเปล่า?

รับฟังทางยูทูป http://youtu.be/prjwJJkZdnw

[ ดังตฤณ ]การสวดมนต์ที่แท้จริง คือการที่ทำให้จิตใจของเราเป็นไปตามคำที่เราสวด

การสวดมนต์มีหลายแบบ สวดแบบอ้อนวอนก็มี สวดแบบขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์มาช่วยเหลือก็มี

"แต่การสวดแบบพุทธ คือการสวดแบบจาระไนธรรม"

มีการสรรเสริญว่า

:  เทวดาไปเป็นเทวดาบนชั้นฟ้า เสวยทิพยสุขด้วยกรรมอันใด

:  พระพุทธเจ้ามีคุณอันวิเศษยิ่งใหญ่อย่างไร

:  พระธรรมมีคุณวิเศษยิ่งใหญ่อย่างไร

:  พระสงฆ์ปฏิบัติตัวเช่นไรจึงควรแก่การสรรเสริญ

ควรแก่การนบไหว้ ควรแก่การนอบน้อมให้

ควรแก่การยอมเอาศีรษะก้มกราบลงกับพื้น

หรือควรแก่การเป็นเนื้อนาบุญให้เราทำบุญ

มีการ ‘จาระไนธรรม’ แบบนี้เรียกว่าเป็นพุทธ

หรือการแผ่เมตตา การเจริญพุทธมนต์

:  บางทีมีเรื่องของการผูกมิตร ขอให้เป็นมิตรกัน

:  ขอให้มีความเมตตาต่อกัน

:  ขอให้คุณธรรมที่ท่านได้แล้วจงมีความแก่กล้ายิ่งๆขึ้นไป

อะไรแบบนี้เรียกว่าเป็นพุทธ คือ ไม่ได้ไปขอ !

ของพุทธนะ

:  ไม่มีการอ้อนวอนขอ

:  มีแต่  การสรรเสริญ

:  มีแต่  การแผ่เมตตา หรือ

:  มีแต่  การจาระไนคุณ

ถ้าหากพบบทสวดไหนที่มีการอ้อนวอนขอ

หรือมีการเรียกร้องให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์มาปกป้อง

อันนั้นไม่ใช่แนวทางของพุทธ

เป็นแนวทางของพราหมณ์ เป็นแนวทางของศาสนาที่นับถือสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นใหญ่ เข้าใจว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์สามารถดลบันดาลอะไรให้เราได้ แต่ของเรา จะเน้นเรื่อง “ความเข้าใจเกี่ยวกับกรรมและการพ้นทุกข์” เพราะฉะนั้นอะไรที่เกี่ยวข้องกับการจาระไนกรรมได้ พุทธศาสนาเอาหมด !

เมื่อเราสวดสรรเสริญพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์อยู่ โดยทางตรงจิตจะเกิดความปิติ

จะเกิดความรู้สึกว่าเข้าใจ มันเป็นการรีเฟรชความทรงจำและจิต ให้สอดคล้องกับแนวทางของพุทธศาสนา แต่ในทางที่ลึกลับไปกว่านั้น การที่จิตของเราจูนติดเข้ากับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ในพุทธศาสนาก็จะมีพลังพุทธคุณ พลังธรรมคุณ และพลังสังฆคุณมาปกป้องเราด้วย !

คำว่าปกป้องในที่นี้ เอาชัดที่สุดคือ ทำให้จิตเราเองเป็นกุศล ไม่ไปแปดเปื้อน ไม่ไปเกี่ยวข้อง ไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องกับอะไรที่เป็นอกุศลง่ายๆ การที่เราถูกปกป้องไม่ให้เข้าไปเกี่ยวข้องกับอกุศลได้ง่ายๆ ไม่ว่าจะด้วยคำพูด ความคิด การกระทำนั่นแหละ คือ การปกป้องที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต !

เพราะอะไร ?

เพราะว่าทำให้ชีวิตที่กำลังมีลมหายใจอยู่อย่างนี้เป็นชีวิตที่ดี เป็นชีวิตที่สว่าง เป็นชีวิตที่ไม่เกลือกกลั้วอยู่กับคูถ มูตร สิ่งสกปรก แล้วต่อไปก็ประกันได้ว่าจะไม่ไหลลงไปสู่ทุคติภูมิ

บางทีนะคนอุตส่าห์ไปหาเกจิอาจารย์ ได้ไสยคุณมาปกป้องกระสุน ไม่ให้ทะลุอกได้ มีจริง หนังเหนียวจริง อันนี้ยืนยัน มีจริงไม่ใช่ไม่มีจริง แต่ว่าปกป้องไม่ให้จิตถลำลงไปสู่ความเป็นผู้หลงผิด คิดทำบาปทำชั่วอันนี้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไหนก็ปกป้องไม่ได้ โดยเฉพาะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกเรียกเข้ามาปกป้องกระสุนเนี่ยมักจะได้แต่ดูด้วยความสมเพชเวทนาว่าเราปกป้องเขาได้แต่เนื้อหนัง แต่ว่าปกป้องจิตของเขาไม่ให้ไหลลงสู่อบายนี่ไม่ได้ !

มันเป็นเรื่องที่จะต้องมีแก่ใจที่จะเข้าใจเรื่องของกรรม เรื่องของวิบากเอาเอง ซึ่งวิธีที่ง่ายที่โบราณได้ให้ไว้ คือให้เป็นบทสวด

ถ้าเราเข้าใจบทสวดว่าแปลว่าอะไร ท่องได้ขึ้นใจ

:  จะมีทั้ง  ‘ความรู้สึกของปีติ’ ที่ได้ท่องบาลี และก็

:  มีทั้ง  ‘ความเข้าใจ’

:  มีทั้ง  ‘ปัญญา’ ที่ถูกรีเฟรชทุกวัน

ดังนั้น เป้าหมายของการสวดมนต์ที่แท้จริง

ก็จะจำแนกไปตามเนื้อหาของการสวดนั่นแหละ

-------------------------------------------------------------
ที่ถามว่าการสวดมนต์เป็นการฝึกสมาธิได้ด้วยหรือเปล่า ?

ถ้าหากคุณสวดมนต์ด้วยความตั้งใจจะเปล่งเสียงเต็มปากเต็มคำ

‘อิติปิโส ภควา อะระหัง สัมมา สัมพุทโธ…’

สวดด้วยใจอาจหาญ สวดด้วยใจที่หนักแน่นเป็นกุศล มันเป็นสมาธิได้แน่ !

แต่ประเภทที่สวดงึมงำๆ สวดไปฟุ้งซ่านไป นอกจากจะไม่ได้สมาธิแล้ว เผลอๆยังทำลายสมาธิอีกด้วย ระวังนะพวกชอบสวดมนต์นะ สวดลวกๆนี่มันทำให้จิตเบลอได้นะครับ ผมสังเกตมาหลายคนแล้ว ประเภทที่กะจะมาเอาบุญตอนสวดมนต์ กลายเป็นมาสร้างต้นตอของบาป !

ลองสังเกต เราสวดมนต์ด้วยอาการอย่างไร

จิตของเราก็เป็นไปตามอาการแบบนั้นนั่นแหละ

อย่างถ้าสวดมนต์ไปแล้วก็ฟุ้งซ่านเรื่อยเปื่อยไปด้วยนี่นะ เวลาทำงานก็จะออกแนวเดียวกัน หรือแม้กระทั่งกำลังคุยกับใครอยู่ กำลังคุยเรื่องสำคัญอยู่ มันก็จะคอยคิดเลื่อนเปื้อนเลอะเทอะ ไปที่โน่นที่นี่ กระโดดไปเป็นจิงโจ้เลยนะไม่สามารถที่จะหยุดอยู่กับที่ได้

นี่ก็เพราะว่า เราทำบุญด้วยอาการของใจอย่างไร ชีวิตและใจโดยรวมนี่มันก็จะเป็นไปตามนั้น

สำคัญนะตอนทำบุญ อาการของใจนี่ ถ้าไม่สำรวม ถ้าไม่ระวัง

ถ้าหากว่าเรามีความหนักแน่น มีความคิดที่ตั้งใจจะถวายแก้วเสียงเป็นพุทธบูชา ธรรมบูชา สังฆบูชา โอกาสที่จะเกิดสมาธิขึ้นมานี่ สูงมาก คนที่ตั้งใจสวดมนต์หลายๆรอบด้วยความเคารพในพระรัตนตรัยจริงๆ เวลานั่งลงทำสมาธิ จะดูลมหายใจ หรืออยากจะสวดพุทโธอะไรก็แล้วแต่ มันมีความรู้สึกเหมือนกับว่าลงได้ง่าย มีความสว่าง ก็เพราะว่าตอนสวดมนต์จิตใจมันนุ่มนวลลงอยู่แล้ว มีความสว่างนำอยู่แล้ว พอเอาความนุ่มนวล เอาความสว่างของจิตมารู้มาดูลมหายใจหรือคำบริกรรมพุทโธเข้านี่ มันก็เหมือนกับกลมกลืน เหมือนกับมีความชอบใจ เหมือนกับมีความรู้สึกว่าอยู่เรียบง่ายกับลมหายใจหรือคำบริกรรมพุทโธนี่สบายดีอยู่แล้ว มีความสุขดีอยู่แล้ว ไม่ต้องกระโดดไปหาอะไรอย่างอื่นก็ได้ นี่มันจะรู้สึกแบบนี้ แล้วก็เลยได้กลายเป็นสมาธิขึ้นมา

-------------------------------------------------------------

ระยะเวลาของการสวด

ถ้าวัดเป็นชั่วโมงวัดเป็นนาทีนี่นะ บางทีไม่ได้เท่ากับวัดเป็นคุณภาพของจิต

ถ้าหากคุณภาพของเสียง
คุณภาพของจิตที่ใช้ในการสวดมนต์
เป็นไปอย่างดี เป็นไปอย่างประณีต 

๕ นาที ๑๐ นาที
บางทีได้ผล ได้บุญ ได้สมาธิ
ยิ่งกว่าคนที่สวด ๓ ชั่วโมง ๔ ชั่วโมงเสียอีก !

ผมเคยเห็นนะ คนสวด ๓ ชั่วโมง ๔ ชั่วโมงนี่ นึกว่าได้บุญ ไปเชื่อคำโฆษณาว่า บทสวดบางบทนี่จะทำให้เกิดเป็นเทวดานางฟ้า จะทำให้รวยยิ่งใหญ่ จะทำให้ไปเป็นพระเจ้าจักรพรรดิอะไรต่อมิอะไร แต่ขณะสวดจิตเต็มไปด้วยความโลภ จิตเต็มไปด้วยความฟุ้งซ่านอยากจะเลิกสวด แต่สวดไปเพราะนึกว่าสวดไปแล้วจะได้รางวัล ไปเอาความคิดแบบที่ลงทุนน้อยแต่ได้กำไรมากมาเป็นตัวตั้งนี่ การสวดมนต์แทบจะไม่ได้อะไรเลยนะ มันได้แต่ความโลภ !

คือลองนึกภาพดูนะครับ คนนั่งอยู่ ๓ ชั่วโมง ๔ ชั่วโมง ด้วยความตั้งใจว่าฉันจะเอาความเป็นเทวดา ฉันจะเอาความเป็นนางฟ้า ฉันจะเอาเงินล้าน ถามหน่อย ความรู้สึกมันมืดหรือว่าสว่าง ? ถามหน่อย ความรู้สึกมันแคบหรือว่าเปิดกว้างสบาย ?

ถ้าหากคุณเอาความรู้สึกของตัวเองเป็นตัวตั้งได้ สำรวจเข้ามาที่ใจ แล้วใจรู้สึกอย่างไร เปิดกว้างหรือปิดแคบ ตัวนี้แหละ มันยิ่งกว่าจะไปกะเกณฑ์เอาว่าต้องสวดให้ได้กี่ชั่วโมงหรือกี่นาที ! การที่เราเอาจิตเป็นตัวตั้ง เราจะรู้สึกเพลิดเพลิน บางทีชั่วโมงนาทีผ่านไปนี่ ไม่รู้สึกตัวหรอก

ในสมัยพุทธกาล มีหญิงชาวบ้านคนหนึ่งมีความเคารพเลื่อมใสในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์มาก

และระลึกถึงพระพุทธเจ้า ด้วยอาการประมาณว่า เราบริกรรมพุทโธ พุทโธประมาณนั้นแหละ จนจิตเกิดสมาธิ ประจวบกับนางมีอภิญญาติดตัวมาแต่ก่อนด้วย ถึงขั้นที่ว่าพอเกิดปีตินี่ตัวเบาเหาะได้เลย เหาะจากบ้านที่ตัวเองถูกพ่อแม่กักไว้ เป็นลูกสาวอายุยังน้อย ลอยไปทำการบูชากราบพระพุทธเจ้าได้ถึงที่วัดเชตวันฯเลย อันนี้ก็เป็นเรื่องที่อยู่ในตำนานของพุทธนะครับ ไม่ใช่เรื่องเกินวิสัยที่คนมีอภิญญาจะทำได้จริงๆ ไม่ใช่แค่เรื่องเล่าเล่นๆ ทุกวันนี้ก็มีนะครับที่เขาไปฝึกสมาธิในแบบจะทำให้ตัวเบา มีการแข่งกระโดดกบกันด้วยซ้ำ คือนั่งขัดสมาธิกันอยู่ แล้วก็กระโดดลอยขึ้นมา ใครจะลอยไปได้ไกลกว่ากัน ก็มีพวกที่เขาฝึกสมาธิกันเพื่อฤทธิ์เพื่อเดชกันโดยเฉพาะ

ที่ผมพูดถึงคำถามเกี่ยวกับเรื่องสวดมนต์นี้ยาวหน่อยเพราะว่า มันเป็นต้นทาง ก็ขอใช้เวลาไปเยอะนิดนึงมันตรงกับความสงสัยของคนหลายๆคนที่จะสวดมนต์

ถ้าสวดมนต์เป็นนี่นะ

มันจะได้อานิสงส์ยิ่งใหญ่มหาศาลเลย

จริงๆแล้วก็เป็น "ทางลัด"

ที่จะช่วยให้คนธรรมดาคนหนึ่ง

ได้เกิดสมาธิได้อย่างยิ่งใหญ่ทีเดียว !

ยิ่งใหญ่ในที่นี้ก็คือ

สามารถมาเจริญสติ รู้ตามจริง เห็นตามจริง ต่อได้นะครับ

-------------------------------------------------------------

เรื่องสวดมนต์แล้วขอพร

ก็ไม่เป็นไรถ้าหากว่าเราเพิ่งเริ่มต้น จะขอพรบ้างมันก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ว่าจุดมุ่งหมายที่แท้จริงของการสวดมนต์ไม่ใช่การขอพร

พระพุทธเจ้าท่านเคยตรัสนะ เวลาไปขอพรท่าน ท่านบอกว่า

" เราตถาคตเลิกให้พรนานแล้ว "

พรเป็นสิ่งที่ทำให้คนลุ่มหลงงมงาย นึกว่าจะได้อะไรดีๆจากใครได้เพียงด้วยวาจา

จริงๆพระพุทธเจ้าท่านสอนเรื่องของ “กรรมที่ให้ช่วยตัวเอง” ไม่ใช่ไปขอให้คนอื่นช่วย ถ้าหากว่าท่านช่วยได้ขึ้นมา คนก็ไปหลงติดว่า เออ! ท่านเป็นผู้วิเศษแล้วก็ไปขอท่าน ไม่ทำกรรมกันเอาเอง

ฉะนั้นการที่เราขอพรโอเคไม่เป็นไร แต่ขอพรให้ถูกหลักก็แล้วกัน คือ

:  ขอให้จิตของเราเป็นสมาธิ

:  ขอให้จิตของเรามีกำลัง

มีความกระตือรือร้นที่จะไปอ่านหนังสือ ขอให้สมองของเราในเวลาทำสอบมีความปลอดโปร่งมากพอ แต่อย่าขอให้สอบได้นะ

ขออะไรก็ได้ ขอเกี่ยวกับจิต

แต่อย่าขอให้สอบได้ การขอให้สอบได้ ขอจากตัวเอง ขอให้อ่านหนังสือเถิด ขอให้ทำความเข้าใจดีๆเถิด แล้วในที่สุดนะครับน้องจะเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องของกรรมอย่างชัดเจน