๑.๑๑๗ นั่งสมาธิแล้วตัวบางเบาเหมือนจะหลง

ถาม :  นั่งสมาธิแล้วรู้สึกพอใจกับสภาวะที่เห็น แต่มีความรู้สึกตัวที่บางเบาเหมือนจะหลง แต่ก็รู้สึกตัวขึ้นมาได้เป็นระยะ สภาวะตรงนี้เป็นเพราะเรายังขาดอะไรไปหรือเปล่า? และควรจะปฏิบัติอย่างไร?

รับฟังทางยูทูป : http://youtu.be/3s36KkZVZnY

ดังตฤณ: 

• ความพอใจในสภาวะที่เห็นเรียกว่าเรามี ‘ฉันทะ’

เรามีความพึงพอใจที่จะปฏิบัติ ที่จะเจริญสติ

นี่เป็นเรื่องดีนะครับ

• แต่บางครั้งที่บอกว่ารู้สึกตัวบางเบา เหมือนจะหลง

ตัวความหลงนี้ ก็คงหมายถึงการที่เราเพลิดเพลิน

ไปในความรู้สึกเบาที่น่าหลง

แต่น้องบอกว่ามีความรู้สึกตัวขึ้นมาได้เป็นระยะ

อันนี้ก็แสดงว่าไม่ต้องห่วงนะครับว่าเราจะหลงไปจริงๆ

เพราะว่าตัวการระลึกได้ ตัวสติที่เกิดขึ้นมา

ว่าตอนนี้ เรากำลังหลงไปในความเบา

เรากำลังเพลิดเพลินไปในความสบายแล้วเนี่ย

มันชี้ให้เห็นว่าจิตประกอบด้วย ‘สัมมาทิฏฐิในเบื้องต้น’ คือ

:  ไม่เข้าไปจดจ่อ

:  ไม่เข้าไปเพลิดเพลิน

:  ไม่เข้าไปหลงอยู่กับความสุข ความมีสภาพเบาของใจของกายที่มันเกิดขึ้นนานนัก

• ตัวสติที่เกิดขึ้นที่สะท้อนถึงสัมมาทิฏฐินี้

จะค่อยๆ ‘ตะล่อมจิต’ ให้เข้าสู่การปรุงแต่ง

ในแบบการมีสติรู้สึกตัวอยู่เรื่อยๆนะครับ

การที่รู้สึกตัวอยู่เรื่อยๆจนกระทั่ง ‘จิตมีความตั้งมั่น’ นี่

ตรงนี้มันก็จะเกิดสมาธิในแบบที่พระพุทธเจ้าท่านต้องการให้เกิดนะครับ

ให้พวกเราฝึกแล้วเกิดสมาธิแบบนั้น !

.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

• สมาธิแบบนั้นเป็นอย่างไร?

:  เป็นสมาธิที่มีความเบา แต่รู้

:  ไม่ใช่เบา แต่หลงนะครับ

การที่เราเบาอย่างรู้เนี่ย

เป็นสติในแบบที่พร้อมจะยกขึ้นสู่มรรคผลนะครับ !

• ถ้าหากว่าดูจากโพชฌงค์

องค์ธรรมที่ประกอบขึ้นเพื่อความตรัสรู้มรรคผล

ก็จะต้องมีความเบานะครับ ก็คือ

มีปีติ มีปัสสัทธิ มีความสงบกายสงบใจ

ตัว ‘ปัสสัทธิ’ นี่คือ  ‘ตัวความเบา’ นะครับ

ถ้าหากว่าสงบกายสงบใจจริง ต้องมีความเบา

ให้เกิดความรู้สึกถึงอารมณ์ที่มันไม่ไปข้องเกี่ยว

อารมณ์ที่ไม่ไปพัวพันอยู่กับสิ่งหนัก

• สิ่งหนักคืออะไร?

ก็คืออุปาทานทั้งปวง อุปาทานในสิ่งที่เรานึกว่าเป็นของเรา

นึกว่าเกี่ยวข้องกับเรา นึกว่าเป็นตัวของเรา

นี่ตัวนี้หนักทั้งสิ้น !

แต่ถ้าหากว่าไม่มีความรู้สึกยึดอยู่

ความเบามันก็จะปรากฏขึ้นแทนความหนัก

แล้วความเบาที่..

:  มีสติ

:  ประกอบด้วยสมาธิ

:  ประกอบด้วยความเป็นกลาง อุเบกขานะครับ

ตัวนี้แหละที่มันจะถอนออกจาก ‘ความยึดมั่นถือมั่น’ จริงๆ

.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

• ถ้าหากว่าเรานั่งสมาธิไปแล้ว

มีความรู้สึกตัวขึ้นมาอยู่เรื่อยๆว่าขณะนี้มีความเบา

ขณะนี้กำลังเผลอไปในความรู้สึกเป็นสุข ความรู้สึกว่าเบา

เห็นความเพลิดเพลินนั้น

ก็เรียกว่าเป็น ‘ตัวสติ’ ที่จะนำไปสู่ ‘สมาธิ’ นะครับ

สมาธิที่เป็นกลาง ที่ไม่ยึดมั่นถือมั่นความเพลิดเพลิน

• ถ้าเราดูจากสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว

ก็ลองวัดผลเป็นภาพรวมในระยะยาวนะครับ

ว่าสติที่มันเกิดขึ้นแล้วสามารถเตือนตัวเองได้แบบนี้

:  มันเกิดขึ้นถี่แค่ไหน ?

:  เกิดขึ้นบ่อยๆได้หรือเปล่า ?

--> ถ้าหากว่าเกิดขึ้นเป็นประจำนี่

ตัวนี้ก็วัดได้ว่า ตัวสติตัวสมาธิของเราเริ่มเข้าเค้าแล้วนะครับ

เริ่มที่จะมีความแน่นอน เริ่มที่จะมีความสม่ำเสมอ

-->  แต่ถ้าหากว่าความเพลิดเพลินนี้เกิดขึ้น

แล้วบางครั้งเราก็หลงไปยาวกว่าที่จะรู้สึกตัวได้

อันนี้ก็ต้องบอกตัวเองว่า

องค์ธรรมที่จะประกอบให้พร้อมที่จะบรรลุธรรมได้

ยังย่อหย่อนไปในเรื่องของสตินะครับ

.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

• ก็ดูเป็นอย่างนี้ก็แล้วกัน

อย่าไปมองว่า เอ้… เราทำอะไรขาดไปหรือเปล่า

ทุกคนน่ะทำขาดไปหมดแหละนะครับ

มันมีความขาดที่จะทำโพชฌงค์ให้บริบูรณ์

เราเจริญสติกันก็เพื่อทำโพชฌงค์ให้บริบูรณ์นั่นเองนะครับ

เราทำไปเรื่อยๆ ความต่อเนื่องนั่นแหละคือความก้าวหน้า

ความก้าวหน้าที่เกิดขึ้นก็คือ

:  การสั่งสมกำลัง

:  สั่งสมความพร้อมที่จะให้จิตมีความบริบูรณ์มากพอ