ถาม : คนที่มีนิสัยใจร้อน ทำให้คนอยู่ใกล้ต้องลนลานตามไปด้วย
จะมีธรรมะข้อใด หรือคำแนะนำให้ใจเย็นลงได้บ้าง?
ที่จะไปอยู่กับคนที่มีความใจร้อนเนี่ย
พูดง่ายๆแบบตรงไปตรงมา ตรงประเด็นนะ ถ้าหากว่าเรามีความใจร้อน
หรือพร้อมที่จะใจร้อนใกล้เคียงกันกับเค้าเนี่ย โอกาสที่จะทำใจจะเป็นไปได้ยากมาก
เพราะมันจะกลมกลืนไป จะถูกกลืนไปกับความร้อนนั้นนะครับ
แต่ถ้าหากว่าเราไปฝึก
เราปลีกวิเวกสักนิดหนึ่ง ห่างออกมาสักหน่อยหนึ่ง คือไม่ใช่ห่างออกมาตลอดเวลา
แต่ละวันเนี่ยมีช่วงห่างออกมา เพื่อที่จะมาสวดมนต์ มาเจริญเมตตาของเรา
สั่งสมความเย็นบ้าง ไม่ใช่รับแต่ไอร้อนจากเค้ามาอย่างเดียว
มาสร้างความเย็นด้วยตัวเองบ้าง
อย่างนี้นะ
ถ้ามันเกิดความต่อเนื่อง เกิดความมีแก่ใจที่จะอยู่กับความเย็นมากๆเข้า
กระทั่งเราเย็นมากกว่าเค้า ในที่สุดเราก็จะมีความรู้สึกเหมือนเรามีเกราะป้องกันตัว
เป็นเกราะแห่งความเย็น แต่ถ้าหากว่ายังไม่มีเกราะแห่งความเย็นนี้ จะให้ทำใจ จะให้คิดด้วยอุบาย
จะให้ใช้โวหารสำนวนอะไรมาปลอบใจตัวเอง มันยาก เนื่องจากว่าคลื่นใจ
คลื่นของจิตเนี่ย มันชนะกันด้วยคนที่มีกำลังแรงมากกว่า
อย่างถ้าหากว่า
เค้ามีความร้อนแรงมากกว่าความเย็นของเรา ในที่สุดเราจะมีความกระวนกระวาย
หรือว่ามีความร้อนตามเค้าไป อย่างไม่สามารถที่จะบังคับใจตัวเองให้มีความนิ่ง
ให้มีความสงบ ให้มีความเย็น ราวกับว่าไม่ถูกกระทบกระเทือนจากเค้า
อันนั้นมันเป็นไปไม่ค่อยได้ แต่ที่เป็นไปได้ก็คือ
เราสร้างความเย็นขึ้นมาจนกว่าเราจะชนะเค้านะ
อย่างที่ผมก็แนะนำมาหลายอุบาย
ไม่ว่าจะเป็นการเก็บตัวเงียบไปสวดมนต์ สวดนี่ก็สวดเอาความสุขแต่อย่างเดียวจริงๆ
ไม่หวังอะไรอย่างอื่น แล้วก็สวดอิติปิโส เพื่อให้แก้วเสียงของเรากลายเป็นพุทธบูชา
แทนดอกไม้ แทนดอกแก้ว จนกระทั่งเกิดความรู้สึกว่า เสียงปรุงแต่งให้จิตของเรามีความเย็น
หรือไม่ทำสมาธิ เจริญสติระหว่างวัน จนกระทั่งเกิดความรู้สึกว่า ความเย็นมันเกิดขึ้นจากการที่สติเนี่ย มันรับรู้อะไรได้อย่างรวดเร็วโดยความเป็นสภาวธรรม ไม่ใช่โดยความเป็นตัวเป็นตน
หรือไม่ทำสมาธิ เจริญสติระหว่างวัน จนกระทั่งเกิดความรู้สึกว่า ความเย็นมันเกิดขึ้นจากการที่สติเนี่ย มันรับรู้อะไรได้อย่างรวดเร็วโดยความเป็นสภาวธรรม ไม่ใช่โดยความเป็นตัวเป็นตน
ถ้าหากว่าจิตของเราเข้าถึงความรู้สึกว่า สภาวะอะไรๆทั้งหลายที่เกิดขึ้นในตัวตนนี้
สักแต่เป็นของชั่วคราว มันก็จะมีแก่ใจที่จะรับรู้ผัสสะภายนอก เสียงที่เข้ามา
หรือว่าสีหน้าสีตาของเค้าที่เข้ามา กระทบตา กระทบหูเราเนี่ย
มันสักแต่ก่อให้เกิดปฏิกิริยาทางใจชั่ววูบ จะเป็นหนัก จะเป็นเบา จะเป็นร้อนแรงตาม
หรือว่าจะเป็นกระสับกระส่าย กระวนกระวาย อย่างไรก็แล้วแต่
มันจะพลอยเห็นไปได้หมดเลยว่า ทั้งหลายทั้งปวงเนี่ย มันกระทบเข้ามา
แล้วเกิดปฏิกิริยาสวนกลับไปชั่วคราว ไม่มีอะไรที่มันเป็นจริงเป็นจังสักอย่างเดียว
แต่ถ้าไม่ฝึกมอง ไม่ฝึกดู มันก็จะยึดเป็นจริงเป็นจังไปหมดเช่นกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น