ดังตฤณ : ไม่ต้องไปแก้นะ คือถ้าคุณมัวแต่กังวลแบบนี้ มันกลายเป็น วิจิกิจฉา หรือว่า ตัวถ่วงการเจริญของสตินะครับ ถ้าออกแค่ไหน คุณเอาแค่นั้น แต่ขอให้ทำเหตุปัจจัยในช่วงเริ่มต้นให้ดีก็แล้วกัน คือเริ่มต้นขึ้นมาสำรวจตัวเองอยู่บ่อยๆ ว่าเท้าเกร็งมั้ย มือเกร็งมั้ย ใบหน้ามีส่วนใดส่วนหนึ่งขมวดหรือตึงอยู่รึเปล่า
ถ้าหากว่าสำรวจแล้ว สำรวจไปเรื่อยๆ ว่า ร่างกายของเรามีอาการผ่อนคลายทั้งสามจุดหลักๆ นี้นะครับ เท้า มือ แล้วก็ ใบหน้า มันจะรู้ขึ้นมาว่า เออตอนนี้เนี่ย มีแก่ใจเห็นว่าร่างกายของเรากำลังหลังงอหรือหลังตรง กำลังอยู่ในสภาวะที่มันพร้อมที่จะเป็นสมาธิ หรือพร้อมที่จะขมวดเกร็ง
ถ้าหากว่าสติของคุณดี แล้วก็สามารถเห็นสายลมหายใจเข้าได้อย่างสบาย ตอนหายใจออกมันจะรู้ได้เช่นกันว่า เพราะเหตุอะไร สภาพร่างกายอย่างไร มันถึงได้ผ่อนออกได้แบบกะปริบกะปรอย หรือออกมาเรื่อยๆ อ่อนๆ
ถ้าตั้งเหตุปัจจัยไว้ดีแล้ว ถ้ามันจะออกมาอ่อนๆ ก็รู้ไปแค่นั้น ไม่ต้องสงสัย ไม่ต้องไประแวงแคลงใจว่าถูกหรือผิดนะครับ ขอให้รู้ไปอย่างนั้นเรื่อยๆ ก่อน
พอจิตเกิดสมาธิ พอจิตมีสติ ที่จะรู้ทั่วพร้อม คุณจะค่อยๆ เห็นว่าร่างกายมันปรับตัวประณีตขึ้น มีความยืดหยุ่นมากขึ้น แล้วก็มีความพร้อมที่จะดึงลมเข้ายาว มีความพร้อมที่จะคลายคืนลมหายใจออกมาเป็นสายได้เองโดยไม่ต้องฝืน
ถ้าคุณมัวแต่ไปพะวงจะแก้ จะเอาให้ถูกตั้งแต่จิตยังไม่เป็นสมาธิ ในที่สุดแล้วมันก็ไปถึงไหนเลยนะครับ มันจะติดอยู่ที่นิวรณ์ข้อ วิจิกิจฉา หรือว่า ความสงสัยลังเล ตรงนั้นแหละมันจะกักตัวคุณเหมือนกับว่ามีกรงอะไรที่มองไม่เห็นครอบให้คุณย่ำอยู่กับที่ตรงนั้นไม่เลิก!-----------------------------------------
๒๙
สิงหาคม ๒๕๖๓
รายการปฏิบัติธรรมที่บ้าน
ตอน ทำสมาธิไม่เห็นนิมิตได้ไหม?
คำถาม : ระหว่างช่วงหายใจออก มันออกไม่สุด มันจะมีลมอ่อนๆ ออกมาเรื่อยๆ แก้ความรู้สึกนี้อย่างไร?
ระยะเวลาคลิป
๒.๓๐ นาที
รับชมทางยูทูบ https://www.youtube.com/watch?v=lXG3MNgBy84&list=PLmDLNhxScsWPHpIdf0LAQiQM1j9ZebEMx&index=7
ผู้ถอดคำ แพร์รีส แพร์รีส
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น