นั่งสมาธิพอจิตสงบแล้วรู้สึกตัวกลับมามีความคิด พิจารณาร่างกายความไม่สวยงาม แล้วอยากอาเจียน เป็นสภาวธรรมที่ถูกต้องไหม?

 ดังตฤณ :  เอาอย่างนี้แล้วกัน ตัวการเห็นว่ากายเป็นของโสโครกเนี่ย เป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอน แต่ขอให้ดูคีย์เวิร์ดของพระองค์ด้วย เวลาที่พระองค์สอนเรื่องอสุภกรรมฐาน ท่านตรัสว่า

“ที่เราให้พวกเธอดูกายโดยความเป็นของเน่าเสียโสโครก เพื่อให้จิตมันตั้งออกมาเป็นสมาธิ แยกออกมาเป็นฌานได้ง่าย”

คือพอไม่เอากาย จิตมันก็เป็นอิสระ แล้วนิดเดียวมันก็เข้าฌาน เข้าถึงปฐมฌานได้ไม่ยาก อย่างนี้คือจุดประสงค์ที่พระพุทธเจ้าท่านให้ทำอสุภกรรมฐาน คือละความยินดีในกาย แล้วก็ให้จิตแยกออกมาไม่สนใจกาย เพื่อเป็นสมาธิได้ง่าย เป็นสมาธิระดับฌานเลย อันนี้ถ้าเราทำความเข้าใจไว้เป็นแผนที่ได้ มันก็จะวัดผลตัวเองได้เช่นกัน

การที่เราจะรู้สึกว่า เหมือนอยากอาเจียน ดูด้วยว่าจิตยังตั้งอยู่นิ่งๆในสภาพอุเบกขาหรือเปล่า ถ้าอยากอาเจียนแล้วรู้สึกเป็นทุกข์ ไม่เป็นสมาธิเลย จิตไม่เกิดสมาธิ จิตฟุ้งซ่านไปกับความเป็นของโสโครก แล้วก็ไม่ได้เกิดการปล่อยวางหรืออะไรทั้งสิ้น อย่างนี้อสุภกรรมของคุณเป็นได้แค่ การที่เราเอาความน่ารังเกียจมาไว้ในใจ แล้วก็ทำให้เกิดความรู้สึกไม่ดีเท่านั้น

แต่ถ้าหากว่า คุณเห็นอะไรก็ตาม จะเป็นสภาวะตื้นหรือสภาวะลึก จะเห็นแค่ผิวนอก หรือว่าจะเห็นคว้านเข้าไปข้างใน เห็นตับ ไต ไส้ พุง แล้วเกิดความรู้สึกว่า สลดสังเวช จิตไม่อยากเอา ไม่อยากมาเสพสุขอะไรโดยอาศัยกายนี้เป็นเครื่องตั้ง อยากแยกจิตออกไปเป็นต่างหาก แล้วมีความตั้งอยู่เป็นอุเบกขาเป็นสมาธิ แล้วก็มีความสามารถที่จะรู้ว่า ภาวะทางกายนี้เป็นแค่เหยื่อล่อ เราจะตะครุบหรือไม่ตะครุบ เราจะงับหรือไม่งับ เราจะงับหรือจะปล่อยออกจากปาก อย่างนี้จิตมันจะได้ชนวนในการสร้างภาวะที่มันเป็นอิสระขึ้นมา คือแยกออกไป แยกออกไปไม่เอากาย เอาแต่สภาวะความตั้งมั่นตื่นรู้อยู่ของจิตเป็นสมาธิ แล้วพัฒนายิ่งๆขึ้นไป จนกระทั่งถึงฌาน อย่างนี้เรียกว่ามาถูกทาง

พูดง่ายๆว่า ตัวมาถูกทาง เราวัดกันที่สภาพทางใจ คุณดูว่าสภาพทางใจมีความโน้มเอียงจะเข้าสู่การรวมกระแส การผนึกของจิตเป็นสมาธิมากขึ้น มากขึ้นหรือเปล่า

แต่ถ้าหากว่า มีแต่ความสะอิดสะเอียน มีแต่ความอยากอาเจียน แล้วจิตไม่ได้มีความตั้งมั่นอะไรขึ้นมาเลย อันนั้นแสดงว่า เราเข้าไปทุ่มจิตใส่ความน่ารังเกียจของกายมากเกินไปนะครับ

-------------------------------------------

๑๒ ธันวาคม ๒๕๖๓
รายการปฏิบัติธรรมที่บ้าน ตอน คิดแล้วหายทุกข์ = สติ

คำถาม : นั่งสมาธิแบบรู้สึกตัวทั้งตัว(ไม่เพ่ง)ประมาณ4เดือน พอจิตสงบลงไปสักพัก พอรู้สึกตัวกลับมามีความคิด ได้พิจารณาความไม่งาม และการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย แล้วมีอาการขนลุก อยากอาเจียน น้ำตาไหล เป็นสภาวธรรมที่ถูกต้องหรือไม่?

ระยะเวลาคลิป    ๓.๕๖  นาที
รับชมทางยูทูบ  https://www.youtube.com/watch?v=gQR1M8dGb_Y&list=PLmDLNhxScsWPHpIdf0LAQiQM1j9ZebEMx&index=1

ผู้ถอดคำ  แพร์รีส แพร์รีส