ตอนที่ ๖
เลือกเกิดใหม่
เมื่อวางโทรศัพท์จากพฤหัส
เพียงคิดว่าจะยกหูโทร .หาณชะเล จองฤกษ์ก็เกิดความตื่นเต้นขึ้นมาอีก เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น
พยายามทำใจให้สบาย ไม่เห็นเป็นเรื่องพิเศษ พยายามจดจ้องโทรศัพท์อย่างมีสติ
หลายวูบนึกอยากให้ณชะเลเป็นฝ่ายโทร .หาเขาก่อน เพื่อที่ว่าเมื่อหล่อนคร้านจะคุยกับคนน่าเบื่ออย่างเขา
เขาจะได้ไม่ต้องเสียหน้ามากนัก
แต่เมื่อรู้ตัวว่าขี้ขลาดขนาดคิดเช่นนั้นก็นึกอนาถใจตนเองและพยายามขจัดมันทิ้งไปจากหัว
แล้วในที่สุดลูกฮึดก็มา
จองฤกษกระตุกกระบอกโทรศัพท์ออกจากแป้นแบบปุบปับฉับพลัน
รัวนิ้วกดเบอร์ยิบด้วยความชำนาญของนักพิมพ์สัมผัส หูแนบกระบอกนิ่ง
แต่พอได้ยินสัญญาณตู๊ดยาวก็ใจสั่น ต้องกระเดือกน้ำลายลงคอฝืดๆ
เสียงสัญญาณในสายโทรศัพท์ธรรมดาๆ ฟังหลอนหูได้อย่างน่าแปลก
คล้ายมันเตือนว่าอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้าจะถึงเวลาสอบปากเปล่าครั้งสำคัญ
หากสอบไม่ผ่านจะถูกตราหน้าเป็นนายกระจอกจีบผู้หญิงไม่ติด
แต่ขณะรอการรับสายจากปลายทางด้วยใจที่เต้นระทึกโครมครามนั้นเอง
จองฤกษ์ก็มีความสุขแปลกๆ ไปด้วย แม้เป็นสุขทึบๆ อย่างคนยืนท่ามกลางหมอกมัวมองไม่เห็นจุดหมายชัดเจน
อย่างน้อยเขาก็ไม่เคยสัมผัสค่ำคืนชนิดนี้เลยตลอดช่วงเวลาแห่งความเป็นวัยรุ่น
เหมือนบังคับตัวเองให้ลองกินน้ำหวานรสแปลกใหม่ มีฤทธิ์สะกดให้มึนเมา แต่เร้าใจ
อยากไหลไปตามฝัน แม้หวั่นกับปลายทางอยู่ในส่วนลึก
ลมหายใจสะดุดขาดห้วงเมื่อมีเสียงตอบรับจนได้
“ฮัลโหล”
เสียงทักนั้นปลุกเขาจากฝันส่วนตัวขึ้นสู่ฝันในโลกที่มีตัวตนของณชะเลอยู่จริง
บังเกิดความประหม่าเมื่อเดาว่าคงเป็นหล่อนนั่นเอง
“ทรายเหรอ?” เขาพยายามร่าเริง แต่ช่วยไม่ได้ที่หางเสียงสั่นพร่า “นี่เราฤกษ์นะ”
“ไม่ใช่ทรายค่ะ รอสักครู่นะ”
จองฤกษ์ปิดตาลง
ผ่อนระบายลมหายใจยาวเหยียด อย่างน้อยก็มีจังหวะพักยกให้คลายสภาพกดดันนิดหนึ่ง
“สวัสดีค่ะ”
และแล้วเจ้าหล่อนก็มา
เสียงหวานใสที่ก่อมโนภาพเหมือนรอยยิ้มของดอกไม้ จองฤกษ์อัดลมเข้าปอดลึกๆ
ราวกับถึงเวลาออกเวทีในละครโรงใหญ่เป็นครั้งแรก
“ทราย… นี่ฤกษ์พูดนะ” สำเหนียกเสียงจากปากตนเอง รู้สึกว่าไม่พร่าเพี้ยนอย่างเมื่อครู่ค่อยโล่งอก “ทำธุระอะไรอยู่หรือเปล่า?”
นั่นคือประโยคทักทายที่เพื่อนธรรมดาเริ่มเปิดฉากโอภาปราศรัยทางโทรศัพท์กัน
เบิกตานิดหนึ่งเมื่อคิดว่าได้ผล จิตใจเขาสงบลง
“อื้อม์! ว่างอยู่พอดี ว่าไง?”
สัมผัสได้ถึงความเต็มใจจะคุยจากปลายสาย
หรือกระทั่งมีวี่แววดีใจเล็กๆ แฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้นด้วยซ้ำ
และนั่นก็ทำให้จองฤกษ์ใจชื้นขึ้นอักโข
ครู่ที่ผ่านมาหวาดกลัวก็เพียงเพราะคิดมากไม่เข้าเรื่องไปเอง
เสียเวลานั่งคิดมุขพิสดารเป็นชั่วโมงด้วยความโง่เง่าเต่าตุ่นแท้ๆ
“เราดีใจนะที่เจอทรายอีกในวันนี้”
เขาพูดโดยไม่ได้ตระเตรียมไว้ล่วงหน้า
แต่กลั่นออกจากความรู้สึกที่แท้จริงในขณะนั้น
ชั่ววินาทีที่เกิดความเป็นตัวของตัวเองเต็มบริบูรณ์
จองฤกษ์รู้สึกถึงมิตรภาพน่าอบอุ่น
และสายสัมพันธ์อันดีนั้นก็ทำให้ทราบเองว่าควรพูดอะไร ไม่มากเกินไป ไม่น้อยเกินไป
“ทรายก็ดีใจเหมือนกัน”
เพื่อนสาวตอบกลับโดยปราศจากความเคอะเขิน
เพราะเป็นขอบเขตที่เพื่อนเก่าจะรู้สึกต่อกันได้
“โดนพ่อแม่ดุหรือเปล่า?”
“เรื่องที่ฤกษ์เข้ามาอยู่ในบ้านน่ะเหรอ? ไม่ว่าอะไรหรอก
ทรายไม่เคยโกหก เพราะงั้นพูดคำไหนคุณพ่อคุณแม่ก็เชื่อหมดแหละ”
นั่งคุยกันเกือบสองชั่วโมงถึงเพิ่งรู้ว่าทั้งบ้านมีแต่หล่อนกับเขาตามลำพัง
เมื่อพ่อแม่ของหล่อนกลับมา
นาทีแรกที่ณชะเลพาไปไหว้นั้นพวกผู้ใหญ่ทำหน้าประหลาดใจเพราะไม่เคยเห็นณชะเลพาใครมาบ้าน
พร้อมกันก็ชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจที่เห็นลูกสาวอยู่กับเพื่อนผู้ชายตามลำพัง
แต่พอณชะเลเล่าความเป็นมาเป็นไปทุกประการตามจริง
ผู้เป็นบุพการีก็รับทราบด้วยความเข้าใจ
แถมคุณพ่อของณชะเลยังมีน้ำใจเอารถออกมาส่งถึงเขตที่คิดว่าปลอดภัยพอเสียอีก
“ความจริงเรื่องมันบังเอิญเสียจนเหลือเชื่อนะ”
เด็กหนุ่มเปรย
“ก็งั้นแหละ พอฤกษ์กลับก็โดนซักนิดหน่อยเหมือนกันว่าเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยไหน
จะรู้ได้ไงว่าฤกษ์ไม่ได้ก่อคดีแล้วหนีตำรวจมา”
จองฤกษ์หัวเราะเสียงดัง
ถึงเวลานี้เขารู้สึกผ่อนคลายเต็มที่แล้ว
“แล้วทรายอธิบายว่าไง?”
“ก็บอกว่าฤกษ์เหมือนเพิ่งเล่นกีฬามาจริงๆ เหงื่องี้ท่วมเลย”
“เหงื่อจากการวิ่งหนีกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ไร้รอยยิ้มต่างหาก
เล่นแบดไม่โทรมขนาดนั้นหรอก”
ณชะเลหัวเราะสำนวนอันเกิดจากประสบการณ์ฉิวเฉียดจวนเจียนของเขา
“เก่งนะที่หนีทัน ตอนแรกฤกษ์หน้าตื่นมากเลยล่ะ
เห็นแล้วรู้ว่าต้องหนีอะไรที่น่ากลัวมาจริงๆ ”
“เขาเรียกวิ่งไม่คิดชีวิตไง เกิดมาไม่เคยโดนสหบาทา
แต่เดาถูกว่าเจอทีเดียวหน้าตาคงเปลี่ยนไปเยอะ”
“พวกผู้ชายนี่ชอบมีเรื่องกันจัง ทรายเกลี๊ยดเกลียด”
“แต่เราไม่ได้ไปหาเรื่องเขาก่อนนะ”
“ก็ดีแล้ว ถ้ารู้ว่าพาลหาเรื่องคนอื่นก่อนยังไงทรายก็ไม่ช่วยหรอก”
จองฤกษ์อึกอักเล็กน้อย
“เอ่อ… ฝากขอบคุณคุณพ่อทรายอีกครั้งนะที่ช่วยขับรถออกมาส่งถึงป้ายรถเมล์ห่างจากหมู่บ้านตั้งหลายกิโล”
“โอเค แล้วจะบอกให้… ฤกษ์มาเล่นแบดแถวนี้ประจำเหรอ?”
“พอดีเป็นครึ่งทางระหว่างบ้านเรากับเพื่อนน่ะ”
“คราวนี้ก็คงต้องย้ายที่เล่นแล้วดิ้”
จองฤกษ์หัวเราะกร่อย
“ก็คงสักพัก ไม่รู้เขาอยู่แถวนั้นกันหรือเปล่า แต่หน้าตาเราลืมง่าย
สองสามเดือนเห็นอีกทีเขาก็คงไม่แน่ใจแล้วมั้ง”
“แต่ทรายยังจำฤกษ์ได้นะ แล้วก็เป็นฝ่ายจำได้ก่อนด้วย
แสดงว่าต้องมีเอกลักษณ์”
“งั้นช่างเถอะ ถ้าจำได้ก็วิ่งหนีเข้าบ้านทรายใหม่ คราวนี้รู้ทางแล้ว… ทรายกับพี่สาวมาเล่นแบดกับพวกเรามั่งไหมล่ะ?”
“ไม่เอาหรอก” ณชะเลตอบแบบย่นจมูกพูด “เล่นแบดไม่เห็นมันเลย”
“งั้นเล่นอะไรแล้วมัน?”
“เล่นกับอุ๊ยโหย”
จองฤกษ์อ้าปากค้างไปนิดหนึ่ง
ชักไม่ชอบหน้าหมาตัวนั้นขึ้นมาตงิดๆ นึกถึงสำนวน ‘ถ้ารักฉันก็จงรักหมาของฉันด้วย’ ขึ้นมาทันที
ตอนเห็นมันก็นึกเอ็นดูอยู่หรอก
แต่พอณชะเลบอกว่าไม่ชอบกิจกรรมอื่นใดนอกจากเล่นกับมัน เขาก็ชักละเหี่ยกับอนาคตยาวๆ
ข้างหน้าเสียแล้ว
“เล่นกับหมาไม่ใช่การออกกำลังนี่”
“ใครบอก” เด็กสาวสวนคำทันที “พาเจ้าอุ๊ยโหยไปวิ่งหรือเล่นซ่อนหากับมันทีไรทรายก็ได้เหงื่อทุกทีแหละ”
คำพูดทุกคำของณชะเลทำให้รู้สึกว่าชีวิตของหล่อนหายใจเข้าออกเป็นเจ้าอุ๊ยโหยเสียจริงๆ
“โลกนี้ไม่มีความยุติธรรมเลยนะ แม้แต่สัตว์ก็มีระดับชั้นวรรณะ
บางตัวมีสิทธิ์เล่นกับคน ครองเวลาส่วนใหญ่ของคนเสียด้วย”
บ่นแกมประชด
แต่ณชะเลไม่ทันรู้สึก จึงโต้ตอบไปตามเรื่อง
“กรรมจำแนกไง วิบากกรรมนั่นแหละตุลาการผู้เที่ยงธรรมที่สุด
ถ้าจะถามหาความยุติธรรมจากโลกนี้ ก็มีแต่กฎแห่งกรรมที่หวังพึ่งได้”
เมื่อไม่เห็นกันต่อหน้า
จองฤกษ์ก็ลอบเหยียดยิ้มนิดหนึ่ง ไม่เชิงว่าหยัน
แต่ด้วยความรู้สึกว่าณชะเลน่าจะมีสิ่งที่หล่อนยึดมั่นและพูดถึงบ่อยอยู่แค่สองเรื่อง
คือเจ้าอุ๊ยโหย แล้วก็เรื่องกรรม คิดจีบหล่อนเขาคงต้องพูดสองเรื่องนี้ให้เก่งบ้าง
“แล้วกรรมแบบไหนที่ทำให้สัตว์บางพวกเกิดมาพร้อมโอกาสคลุกคลีและได้รับความเมตตาเอ็นดูเป็นพิเศษจากมนุษย์
ในขณะที่เพื่อนสัตว์อีกค่อนโลกไม่ได้รับโอกาสนั้น? อย่างยอร์กเชียร์ของทรายเนี่ย
จะไม่มีใครเห็นมันวิ่งเป็นหมาข้างถนนเด็ดขาด เพราะถ้าหลุดจากบ้านไหน
ต้องมีใครจับไปเลี้ยงทันที”
“จับไปขายมากกว่า” ณชะเลบอกยิ้มๆ
ก่อนไขข้อกังขาของเขาในขอบเขตความรู้ที่ได้รับจากหมอดูอุปการะ “พวกหมาที่มีเสน่ห์ดึงดูดมนุษย์ให้ยอมเหนื่อยประคบประหงมดูแลเป็นอย่างดีเนี่ย
มักจะเคยมีความผูกพันที่พิเศษกับมนุษย์มาก่อนนะ
อย่างทรายกับอุ๊ยโหยอาจเป็นแม่ลูกกันมาก็ได้ ทรายถึงพิศวาสมันสุดใจตั้งแต่แรกเห็น
และที่มันน่ารัก มีขนเงางาม
มีรูปร่างน่าเอ็นดูกว่าสัตว์อื่น
เหมาะกับการเป็นเครื่องประดับบารมีคน อันนี้อาจเพราะตอนอุ๊ยโหยเป็นลูกเราเคยทำตัวน่ารัก
พูดจาอ่อนหวาน อยู่ในศีลธรรมอันดีก็ได้”
ปลายประโยคเสียงสั่นเครือขึ้นมาเฉยๆ
แม้หล่อนไม่อาจทราบอดีตชัด แต่พอพูดแล้วคล้ายเกิดห้วงความรู้สึกสัมผัส ‘ความจริง’ ขึ้นมาวูบหนึ่ง ชัดลึกพอจะสะเทือนเข้าไปถึงหัวใจ
จองฤกษ์เม้มปากซ่อนยิ้มราวกับกลัวณชะเลมองเห็น
เขาเอ่ยถามอย่างระมัดระวังไม่ให้เจืออาการหัวเราะ
“ตกลงมันเคยเป็นคน เป็นลูกทราย?”
“น่าจะ”
“แล้วที่มันกล้าเกินตัว ที่มันเย่อหยิ่งจองหองขนาดนี้ล่ะ กรรมอะไรจัดสรรมา?”
“มันอาจจะเคยปกป้องทรายทั้งที่ยังเล็กอยู่มากมั้ง
ความกล้าเกินตัวกับความเย่อหยิ่งนี่พรรคพวกกันอยู่แล้ว”
เด็กหนุ่มอดหัวเราะไม่ได้
เพราะนึกว่าเป็นเพียงการสันนิษฐานเรื่อยเฉื่อยของเพื่อนสาว
แต่ท่าทางตอบเป็นตุเป็นตะฉาดฉานราวกับรู้จริง ซึ่งก็เป็นปกติของเด็กสาวช่างคิดฝันและชอบปักใจเชื่อจินตนาการของตัวเอง
“แปลว่าพวกหมาอวดเก่งอย่างเจ้าอุ๊ยโหยนี่เคยสละชีพเพื่อนายมาก่อนทั้งนั้นเหรอ?”
คำถามของจองฤกษ์ทำให้ณชะเลตระหนักว่าตนเองช่างรู้เห็นคับแคบ
หล่อนเพียงทราบตามทฤษฎีว่ากรรมจำแนกสัตว์เป็นต่างๆ แต่ถ้าไม่มีคนบอก
ก็จะไม่รู้เลยว่ายอร์กเชียร์ตัวอื่นๆ
ไปทำอะไรมาพวกมันถึงชอบแสดงความเก่งกล้าเกินกำลัง
“ไม่รู้ซี…” เด็กสาวยอมรับตามตรง ไม่ฝืนแสดงความเห็นที่ตนไม่แน่ใจ “ทรายรู้แต่ว่าสัตว์แต่ละสายพันธุ์จะมีคุณสมบัติสามัญเหมือนๆ
กัน และที่เป็นอย่างนั้นก็ด้วยสูตรผสมกรรมแบบเดียวกันนั่นเอง”
จองฤกษ์อมยิ้ม
คำว่า ‘สูตรผสมกรรม’ ของณชะเลทำให้เขานึกถึงเครื่องดื่มผสมแบบที่เรียกว่า ‘ค็อกเทล’ แต่ละสูตรอาจมีทั้งน้ำผลไม้
น้ำหวาน และแอลกอฮอล์
สุดแท้แต่ใครจะริเริ่มหรือกระทั่งอุตริทดลองให้วิจิตรพิสดารไปต่างๆ ตามอัธยาศัย
“ถ้ากรรมเป็นผู้จำแนกสัตว์จริง แต่ละสายพันธุ์สัตว์ก็เป็นรสของ ‘ค็อกเทลกรรม’ นั่นเองนะ”
ณชะเลยิ้มกว้างอย่างสนุกกับคนมีจินตนาการทันๆ
กัน
“ถ้าเปรียบกับค็อกเทล คนเราส่วนใหญ่จะเป็นเจ้าของสูตรเหม็นขม
กินแล้วหนักไปทางมึนเมา น้อยรายเป็นเจ้าของสูตรหอมหวาน กินแล้วหนักไปทางสดชื่น… ว่าแต่ฤกษ์กินเหล้าหรือเปล่า?”
“ถ้ากินนี่มีความผิดขนาดโดนทรายเลิกคบเลยไหม?”
เด็กสาวหัวเราะใส
“ทรายไม่ได้ธัมมะธัมโมขนาดนั้นหรอก ถามดูเพราะเห็นเอาเรื่องกรรมไปโยงกับค็อกเทลได้”
“เราก็กินมั่ง แต่ไม่ชอบเท่าไหร่
เคยกินที่บ้านเพื่อนแล้วเมาจนพวกต้องพยุงไปนอนอ้วกริมนา ตั้งแต่นั้นเลยเข็ด… เราว่าสูตรผสมกรรมของเจ้าอุ๊ยโหยทำให้มันโชคดีนะที่เป็นสัตว์บ้าน
อยู่รวมกับคนได้ และรับความเผื่อแผ่ต่างๆ จากคนได้ ถ้าเกิดเป็นสัตว์ป่าก็หมดสิทธิ์เลย
ชีวิตพวกมันไม่เอื้ออำนวยกับการมาอยู่คน คิดง่ายๆ
เฉพาะในไทยนี้ถ้าเอาสัตว์ป่ามาเลี้ยงก็ผิดกฎหมายแล้ว เพราะถือว่าเป็นการทรมานสัตว์
ทำให้การกินอยู่และการแพร่พันธุ์ผิดธรรมชาติ”
ณชะเลพยักหน้าให้กับกระบอกโทรศัพท์
“ถ้าเอามาอยู่ในที่แคบ สัตว์ป่าส่วนใหญ่จะอ่อนแอและเซื่องซึมไร้ชีวิตจิตใจ
ซึ่งก็แปลว่าค็อกเทลกรรมของมันส่งให้เกิดมาเหมาะจะนอนกลางดินกินกลางทรายเท่านั้น”
จองฤกษ์แวบคิดขึ้นมาปุบปับว่าสัตว์ป่าในถิ่นห่างไกล
โอกาสยกจิตเลื่อนชั้นให้เท่ามนุษย์ย่อมยากกว่าสัตว์เลี้ยงที่สัมผัสใกล้ชิดกับมนุษย์
น่าสนใจว่าโอกาสที่แตกต่างกันนั้น เป็นเพียงโชคที่ได้มาโดยบังเอิญ
หรือว่าเป็นวาสนาที่ ‘บางสิ่ง’ กำหนดให้เป็นไป? เมื่อย่างเข้ามาในขอบเขตความเชื่อเกี่ยวกับกรรมวิบาก
เขาก็เริ่มเห็นความเป็นไปได้ที่จะอธิบายเรื่องน่าสงสัยต่างๆ อย่างสมเหตุสมผล
“ช่วงเย็นเราอ่านหนังสือที่ทรายให้ยืมมาบ้างแล้ว เป็นอะไรที่ดีมากเลย”
เด็กหนุ่มเล่าเพื่อให้เพื่อนสาวพอใจที่เขาไม่ปล่อยให้สมบัติหล่อนเปล่าประโยชน์
“เหรอ?”
ท่าทางณชะเลดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น
ฟังออกว่าน้ำเสียงกระตือรือร้นของหล่อนเกิดจากความภูมิใจที่ได้ให้อะไรดีๆ กับคนอื่น
“ทรายเองก็ได้ข้อคิดจากหนังสือเล่มนี้มากอย่างคาดไม่ถึงเหมือนกัน
แต่บอกตามตรง ตอนแรกที่เลือกจากร้านมาก็เพราะชื่อหนังสือตรงกับใจ
ทรายกำลังอยากเลือกที่เกิดใหม่ให้เจ้าอุ๊ยโหยน่ะ!”
จองฤกษ์เบิกตานิดหนึ่ง
“ฮ้า?”
“อย่าหัวเราะเยาะนะ แต่ทรายเชื่อจริงๆ ว่าถ้าอ่านธรรมะดีๆ เข้าหูมัน
ใส่บาตรพระให้มันเห็นบ่อยๆ ก็จะทำให้มันจำภาพเสียงที่เป็นกุศล
ปรุงแต่งจิตมันให้เป็นกุศล นำมันไปเกิดใหม่ในภพที่ดีกว่านี้ได้”
เสียงบรรยายจ๋อยๆ
บันดาลให้จองฤกษ์ยิ้มผ่อนคลาย เขายังไม่ทราบหรอกว่ากรรมวิบากมีจริงหรือเปล่า
แต่แค่กระแสเสียงแห่งศรัทธาเชื่อมั่นของณชะเลก็เหนี่ยวนำจิตเขาให้เอนเอียงจะคล้อยตามได้ทุกครั้งแล้ว
“เสียงทรายกล่อมคนให้คิดเรื่องดีๆ ได้ ทำไมจะกล่อมหมาให้ใจเย็นลงไม่ได้”
จองฤกษ์ให้กำลังใจ
ซึ่งณชะเลก็หัวเราะขำคำพูดของเขา
“แล้วฤกษ์ล่ะ ได้ข้อคิดดีๆ ยังไง ไหนขยายความให้ทรายฟังหน่อย”
“ก็… แบบกระตุกใจน่ะ
ทำนอง… ฉลาดแล้วทำความเดือดร้อนก็ไม่เรียกว่าฉลาด”
ไม่ขยายความให้บริบูรณ์
ว่าที่กระตุกเขาได้เพราะแค่เปิดสุ่มมั่วก็ดันเจอข้อความแทงใจราวกับหนังสือเป็นสิ่งมีชีวิตพูดกับเขาได้โดยตรง
คือ…
มนุษย์เป็นสัตว์ประเสริฐที่มีเหตุผล
เพราะเหตุผลทำให้มนุษย์คิดในทางประเสริฐได้มากกว่าสัตว์โลกทุกชนิด
แต่หลายครั้งเหตุผลก็ทำให้มนุษย์เลวทรามได้โดยปราศจากความสำนึกผิด
เพราะฉลาดอธิบายไปต่างๆ นานาว่าที่ก่อเรื่องอย่างนั้นอย่างนี้
มีเหตุผลอันควรอย่างไร
ถ้าคุณคิดว่าตัวเองฉลาด
บอกได้ไหมว่าฉลาดไปเพื่ออะไร? หากเป็นไปเพื่อทำความเดือดร้อนแก่ผู้อื่น
อันจะสะท้อนกลับมาเป็นความเดือดร้อนต่อตัวคุณเองทั้งชาตินี้และชาติหน้า
เช่นนี้อาจแปลว่ามันสมองของคุณฉลาดเฉลียว แต่จิตวิญญาณของคุณโง่งม
อาจโง่กว่าหลายคนที่คุณไปดูถูกเขาเสียด้วยซ้ำ
สรุปให้ง่ายที่สุด
คุณจะฉลาดกี่เรื่องก็ตาม ถ้าโง่เรื่องกรรมเรื่องเดียว ก็แปลว่าคุณเอาตัวรอดไม่ได้
และเมื่อคุณเอาตัวรอดไม่ได้ ก็แปลว่าคุณเป็นคนโง่ได้มากที่สุดคนหนึ่ง!
ถ้าหนังสือเป็นดาบก็นับเป็นดาบที่เสียบแทงทะลุยอดอกของเขาพอดี
พอดีเสียจนต้องปิดหนังสือลงด้วยความตระหนกและยังไม่อยากเปิดขึ้นอ่านอีกเลย!
“ทรายบอกได้ไหม…” เด็กหนุ่มกระแอมถาม “ที่ทรายนั่งอ่านหนังสือธรรมะให้เจ้าอุ๊ยโหยฟัง จะทำให้มันเกิดใหม่เป็นอะไร?”
“มนุษย์มั้ง”
จองฤกษ์เดาอยู่แล้วว่าณชะเลจะตอบเช่นนั้น
และเขาก็มีคำถามเตรียมไว้ในใจอยู่แล้วเช่นกัน
“ในเมื่อมันไม่รู้ภาษา ทำไมถึงจะได้เลื่อนภูมิเพียงเพราะฟังเจ้านายอ่านธรรมะล่ะ?”
“เท่าที่ทรายรู้มาจากคนน่าเชื่อถือ เขาว่าแม้เป็นสัตว์ก็คิดดีได้
เกิดกุศลจิตได้ ขอเพียงมีเสียงและภาพดีๆ ไปกระทบหูกระทบตา
ถึงแม้สมองมันไม่เข้าใจเนื้อความตามภาษาพูดยากๆ ของพวกเรา
แต่จิตวิญญาณเป็นสิ่งรับกระแส รับแสงจากจิตวิญญาณดวงอื่นได้
ถ้าฝากสัมผัสเป็นกุศลให้มัน จิตวิญญาณมันจะสว่างขึ้นเรื่อยๆ
และเมื่อไหร่ถึงจุดที่มันฟังเสียงธรรมะแล้วเกิดโสมนัสเป็นปกติ เข้าขั้นไม่เอาบาป
สะดุ้งกลัวต่อบาปได้ เมื่อนั้นก็นับว่ามีคุณสมบัติขั้นพื้นฐานของมนุษย์
จิตวิญญาณสว่างพอจะเข้าไปตั้งอยู่ในครรภ์มนุษย์ได้”
จองฤกษ์กะพริบตาถี่ๆ
ได้แต่ครางเพียงสั้น
“อือม์…”
“ทรายรู้มาด้วยนะ ว่าอานิสงส์ที่มันได้เพลิดเพลินกับเสียงธรรมะ
พอเป็นมนุษย์แล้วได้ยินเสียงพระเทศน์จะเกิดความชอบใจโดยไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ
ต่อให้ฟังเนื้อความไม่รู้เรื่องก็จะเกิดความปรีดาปราโมทย์เสมอ”
“คนที่ทรายเชื่อถือนี่คือใคร ทำยังไงถึงแน่ใจว่าเขารู้จริง?”
“ก็… เป็นพวกมีญาณน่ะ
พี่สาวของทรายพาไป”
“หมอดู?”
“อือ… แต่ทรายไม่อยากเรียกเขาอย่างนั้นเลย เพราะรู้สึกว่าเขาทำมากกว่าดูหมอ”
“ทำอะไร?”
“ทำให้ทรายกับพี่สาวเข้าใจและเชื่อเรื่องกรรมหนักแน่นขึ้น”
“ทรายไปดูหมอเรื่องเจ้าอุ๊ยโหยโดยเฉพาะหรือ? เชื่อแล้วว่ารักมันมากขนาดไหน
มีใครเขาทำกันบ้าง ดูดวงให้หมาด้วย”
“เปล่า… ไปหาเพราะเรื่องอื่น ฤกษ์ไม่เจอเองไม่เชื่อหรอก
เห็นหน้าครั้งแรกเขารู้เลยว่าทรายกำลังกลุ้มเรื่องอะไร”
ขยับจะเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับความเดือดเนื้อร้อนใจในเบื้องแรกของตน
แต่แค่คิดก็รู้สึกขุ่นเคืองเจ้าแฮกเกอร์ตัวแสบขึ้นมาอีก เลยยับยั้งคำพูดไว้
เพราะตั้งใจแล้วว่าจะไม่ผูกพยาบาทแม้ทางความคิด จึงเบี่ยงเบนตัดบทมาสู่จุดสรุป
“พอเขาไขข้อข้องใจเรื่องที่ทรายกลุ้มได้ พูดไปพูดมาก็โยงถึงเรื่องเวียนว่ายตายเกิด
แล้วก็ทายทักว่าถ้าอยากพิสูจน์ง่ายๆ
ก็ให้ดูเรื่องเจ้าอุ๊ยโหยที่มีความผูกพันกับทรายมา
เขารู้กระทั่งว่าตอนจะซื้ออุ๊ยโหยทรายคิดยังไง… นั่นแหละ
พอเชื่อเรื่องภพชาติจริงๆ แบบมีตัวอย่างให้เห็นจะจะ ทรายเลยเกิดกำลังใจ อยากให้มันมีชาติใหม่ที่ดีกว่านี้”
จองฤกษ์พยักหน้า
“คนเรารักใคร ก็อยากให้สิ่งที่คิดว่าดีที่สุดกับเขาเสมอ”
“ใช่เลย! แต่ก่อนทรายตั้งค่าความรักเจ้าอุ๊ยโหยไว้ด้วยการเลี้ยงดูมันอย่างดีที่สุด
อยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่มีอยู่เพื่อปรนเปรอมัน รู้ไหม ทรายเคยอดออมค่าขนมไว้ซื้ออุปกรณ์ตัดขนสุนัขชุดใหญ่ที่ราคาแพงพอๆ
กับตัวเจ้าอุ๊ยโหย เพียงเพราะได้ของแถมเป็นสิทธิ์อบรมการตัดแต่งขน
ทรายอยากแต่งอุ๊ยโหยเองกับมือ ไม่ต้องให้ที่ร้านไหนมายุ่ง… แต่เดี๋ยวนี้สิ่งดีที่สุดที่ทรายคิดว่าจะให้มันไม่ใช่แค่เรื่องผิวเผินพรรค์นั้นแล้ว
ทรายจะกำหนดเลือกภพใหม่ที่สูงกว่าอบายภูมิให้กับมัน!”
น้ำเสียงหนักแน่นจริงจังนั้นถึงกับทำให้คนฟังอึ้ง
“แปลว่าถ้าภพภูมิมีจริง การเป็นมนุษย์ดีที่สุดหรือ?”
“ดีที่สุดในมุมมองแต่ละคนไม่เหมือนกัน เอาเป็นว่าตามที่ทรายรู้จากหนังสือ
คือเป็นมนุษย์นี่เลือกทำอะไรได้ยิ่งกว่าภพภูมิไหนๆ ทั้งหมด
อยากเสวยสุขสนุกพิสดารหลากหลายไม่ซ้ำซากจำเจก็ต้องที่นี่
อยากเปลี่ยนนิสัยที่สั่งสมข้ามภพข้ามชาติมานานก็ต้องที่นี่
อยากช่วยคนเอาบุญหวังสวรรค์ก็ต้องที่นี่
อยากสั่งสมเสบียงเตรียมเดินทางไกลไปในท่ามกลางอันตรายของการเวียนว่ายตายเกิดก็ต้องที่นี่
หรือกระทั่งอยากถึงความสิ้นสุดทุกข์ก็ต้องที่นี่”
“งั้น… ถ้าเป็นมนุษย์อย่างเราแล้ว ก็ต้องคิดเรื่องการเลือกอยู่ต่อให้นานที่สุด
แทนการคิดเรื่องเลือกเกิดใหม่สินะ”
ณชะเลฟังแล้วสะดุดอีก
ผุดยิ้มพึงใจในความเป็นคนรู้เพียงน้อยแต่ตั้งข้อสังเกตได้มากของเพื่อนหนุ่ม
“เออเนาะ ถ้ารู้ทางบุญแล้ว
ยิ่งอยู่นานเท่าไหร่ก็ยิ่งสั่งสมบุญได้มากขึ้นเท่านั้น แต่สมัยนี้ทำงานกันงกๆ
อยู่แค่ ๔๐ ก็หัวใจวายตายกันเป็นใบไม้ร่วง หรือถึงอยู่อย่างมีสุขภาพดีหน่อย ราวๆ
๗๕ ก็ต้องไป”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ถ้ายังไม่อยากไปก็ผลัดวันตายกันได้
อันนี้ต้องดูจากคนอายุมากที่สุดในโลกเท่าที่เคยมีบันทึกกันมา
แล้วจะรู้ว่าร่างกายนี้อยู่ได้นานกว่าที่คิด”
“เขาอยู่ได้แค่ไหนล่ะ?”
“ทายซิ”
“๑๔๐“
ณชะเลนึกตัวเลขที่น่าจะสูงติดเพดานความเป็นไปได้แล้ว
“ไม่ใช่”
“โห! สูงกว่านั้นอีกเหรอ? ไม่น่าเชื่อเลย เฉลยเถอะ”
“๒๕๖!”
“ฮ้า! จริงอ้ะ?”
“จริง! และที่สำคัญคือเขาลบล้างความเชื่อที่ว่าคนแก่ต้องหลังโก่ง
ผิวหนังเหี่ยวย่นเสมอ เพราะจนตายก็ยังหลังตรง หนังตึง
ไม่มีใครเห็นเขามีสภาพเกินชายวัย ๕๐ เลยด้วยซ้ำ!”
“ไม่หงำเหงอะแม้แต่นิดเดียว?”
“แน่นอน! คิดดูนะ สุขภาพแข็งแรง สายตาไม่ฝ้าฟาง เส้นผมกับฟันยังเป็นของแท้ตามธรรมชาติ”
“ชื่ออะไร ชาวอะไรน่ะ?”
“ลีชุงยุน เป็นชาวจีน เกิดในปี ๑๖๗๗ ตายในปี ๑๙๓๓
และนี่ก็ไม่ได้เป็นเพียงความเชื่อ เพราะมีพยานหลักฐานพิสูจน์ได้
รัฐบาลจีนรับรู้ว่าลีชุงยุนมีตัวตนตอนเขาอายุ ๑๕๐
แต่เขายังคงอยู่ต่อมาได้อีกร้อยกว่าปี!”
“ว้าว!”
“พอมีคนแบบลีชุงยุน ทรายรู้ไหมว่าคำถามที่เขาต้องตอบเป็นประจำคืออะไร?”
“ทำยังไงถึงจะอายุยืนน่ะสิ!”
“ใช่! และคำตอบจากคนอายุยืนตัวจริง
ก็มีน้ำหนักน่าเชื่อถือว่านักวิทยาศาสตร์ที่ได้ชื่อว่ารู้เรื่องวิธีชะลอความแก่มากนัก”
“เขาตอบว่าไง มีเคล็ดลับหรือบังเอิญเอง?”
“มีเคล็ดลับน่ะสิ ไม่บังเอิญหรอก
ลีชุงยุนเน้นการประพฤติปฏิบัติตนไว้หลายอย่าง
นับแต่การรู้จักมีอิริยาบถที่ถนอมสภาพความเยาว์วัยไว้นานๆ
เช่นกล่าวเชิงอุปมาอุปไมยให้นั่งนิ่งเหมือนเต่าหมอบ
เดินเหินปราดเปรียวกระฉับกระเฉงเหมือนนกพิราบ นอนหลับสนิทเหมือนสุนัข แล้วก็มีหัวใจที่สงบเงียบในการดำรงชีวิต
นอกจากนั้นนายลียังเป็นมังสวิรัติ
แล้วก็เป็นคนรอบรู้ในเรื่องการใช้สมุนไพรอย่างหาตัวจับได้ยาก
เหล่านี้รวมกันทำให้เขาไม่รู้จักแก่”
“แปลว่าเขาจงใจเลือกที่จะเป็นหนุ่มตลอดกาล ใครสอนเขา
แล้วเป็นวิชาสืบทอดได้ผลแน่ๆ กับทุกคนที่ทำตามหรือเปล่า?”
“เห็นว่าลีได้แรงบันดาลใจตอนช่วงอายุราว ๕๐ คือไปเจอชาวธิเบตชราคนหนึ่ง
เดินเหินคล่องแคล่ว อาจจะยิ่งกว่าเขาซึ่งแข็งแรงเหนือคนวัยเดียวกันมาก
ตรงนี้เป็นจุดเริ่มความเชื่อที่ว่าการเดินเหินว่องไวกระฉับกระเฉงจะมีส่วนช่วยให้สุขภาพดีและยืดอายุให้ยืนยาวขึ้นกว่าปกติ”
ณชะเลยิ้มแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“แค่อิริยาบถก็ช่วยยืดอายุได้?”
“เมื่อกี้บอกไงว่าเขารอบรู้เรื่องสมุนไพรด้วย
เห็นเชี่ยวชาญเกี่ยวกับยาอายุวัฒนะ”
“เป็นยาประเภทไหนเหรอ?”
“ก็ประเภทที่ทำให้ธาตุไฟภายในยังทำงานเผาผลาญ
ช่วยกระตุ้นให้ระบบประสาทตื่นตัวได้ตลอด เขากินอาหารสมุนไพรทุกวันจนตาย
นักวิทยาศาสตร์เอามาวิเคราะห์ดูก็พบว่าเป็นอาหารจำพวกกรดอะมิโนในธรรมชาติซึ่งร่างกายผลิตได้เองอยู่แล้ว
แถมยังเจอดาษดื่นในอาหารที่เราๆ กินกันนี่แหละ
ความแตกต่างคือสารช่วยยืดอายุเหล่านั้นถูกทำลายไปในขณะปรุงอาหารเสียหมด
คนทั่วไปเลยชะลอนาฬิกาชีวิตไม่ค่อยอยู่”
“สงสัยเจอห้องสมุดเคลื่อนที่ตัวจริงแล้วสิเรา ฤกษ์นี่ท่าทางรู้มากจังนะ”
จองฤกษ์ยืดอกยิ้มปลื้มที่เพื่อนสาวทำเสียงชื่นชม
“เราเป็นคนชอบอ่าน” เด็กหนุ่มบอกสั้นๆ แล้ววกกลับมาที่ประเด็นเดิม “สรุปคือสำหรับมนุษย์นั้น
ถ้าแค่รู้วิธี และเลือกที่จะอยู่ต่อนานๆ
ความคิดเกี่ยวกับการเลือกเกิดใหม่ก็คงไม่น่าสนใจนักใช่ไหม? พวกเราไม่รู้ด้วยตัวเองจริงๆ
หรอกว่าชาติหน้ามีแน่หรือเปล่า และถึงถ้ามีจริง ก็ไม่รู้ว่าจะดีกว่าที่กำลังเป็นอยู่ไหม”
ณชะเลครางอือออในลำคออย่างเข้าใจกระจ่างว่าเพื่อนหนุ่มคิดอะไร
“ทรายก็ยังไม่อยากรีบเกิดใหม่หรอกนะ อย่างพวกเราเพิ่งลืมตาดูโลกได้ไม่ถึง
๒๐ ปีเอง แต่ทรายก็สงสัยว่าถ้านายลีมีอายุยืนเกือบสามศตวรรษได้จริง
เขาจะพอใจอยู่ไปนานๆ เพื่ออะไร ฤกษ์รู้ไหมว่าจุดยืนหรือปรัชญาของเขาอยู่ตรงไหน?”
“ไม่รู้แฮะ อ่านๆ มาแค่นี้แหละ… แต่ฟังทรายถามแล้วทำให้เรานึกถึงชายอายุยืนอีกคน ดูเหมือนจะเป็นชาวญี่ปุ่น
อายุร้อยกว่าๆ พอใครถามเคล็ดลับของการมีอายุยืน เขาตอบว่าไงรู้ไหม? ก็แค่กินง่ายอยู่ง่าย
และไม่มีเซ็กซ์สักแอะเดียว
ฮ่ะๆ
คนถามก็มานั่งเมาท์กันต่อว่าฮ่วย! แล้วอย่างนั้นจะอายุยืนไปทำซากอะไร? นี่แหละ… แปลว่ามาตรฐานความรู้สึกของคนทั่วไป
การมีอายุยืนคงหมายถึงความหวังจะได้เสพกามไปนานๆ ”
ณชะเลหน้าแดง
หล่อนไม่ค่อยทันยุคนัก
ยังไม่อาจรับฟังหรือพูดคุยพาดพิงเรื่องเสพกามแบบหน้าตาเฉยเช่นสาวยุคเดียวกัน
แต่ความที่เพื่อนหนุ่มไม่ได้ส่อเจตนาลามก จึงกลั้นใจถามด้วยความอยากรู้
“แล้วนายลีของเธอให้คำแนะนำแบบเดียวกันหรือเปล่า?”
“เปล่า! ตรงกันข้ามเลย ตอนตายน่ะเขามีเมียคนที่ ๒๔ เชียวนะ! จำนวนเมียที่มากขนาดนั้นก็เป็นหนึ่งในข้อพิสูจน์ว่าเขาอายุยืนผิดมนุษย์มนาจริงๆ
แล้วก็ไม่ได้อยู่อย่างซังกะตายด้วย”
“แหยะ… มีอายุยืนได้ขนาดนั้นน่าจะเข้าวัดเข้าวา เอาเวลาไปอ่านพระไตรปิฎกให้จบ
หรือไม่ก็ทำตัวเป็นประโยชน์กับโลกมั่ง”
“ก็เขาชอบใจของเขาอย่างนั้นนี่ แล้วเขาก็ไม่ได้ยืดชีวิตออกไปเพื่อมีเมีย ๒๔
คนอย่างเดียวหรอก ตอนช่วงอายุ ๒๐๐ ยังสอนในมหาวิทยาลัยจีนได้เลย มีไตเติ้ลเป็นศาสตราจารย์ด้วยนะ”
“การครองตนของคนสูงอายุแตกต่างกันได้อย่างนี้ แปลว่าไม่มี ‘เคล็ดลับ’ ที่แท้จริงสำหรับการเป็นบุคคลอายุยืนน่ะสิ?”
“เอาไว้ถึงยุคที่เราแก่ตัว คงไม่ต้องคิดมากเรื่องเคล็ดลับมั้ง
นาโนเทคโนโลยีอาจเป็นคำตอบสุดท้ายสำหรับชีวิตอมตะ อวัยวะส่วนไหนสึกหรอก็สังเคราะห์เอามาเปลี่ยนใหม่”
ณชะเลจีบปาก
เหลือบตามองขึ้นมองแสงจันทร์นอกหน้าต่างก่อนรำพึง
“อีกหน่อยคงมีคำถามที่น่ากลัวน่าดูล่ะ ว่าเราจะเอาชีวิตอมตะไปทำอะไรกันดี?”
“ก็อาจจะ… เอาไว้หาคำตอบว่าชีวิตคืออะไร
ถ้ายังหาคำตอบไม่เจอก็ยืดอายุออกไปอีกเรื่อยๆ ”
เด็กสาวหัวเราะแผ่ว
“เพิ่งอ่านจากกินเนสบุ๊กนะ ผู้หญิงฝรั่งเศสชื่ออะไรหลุยส์ๆ สักอย่าง อายุ
๑๒๒ ปี เพิ่งตายเมื่อไม่นานนี้เอง รู้ไหมบันทึกที่น่าจดจำเกี่ยวกับชีวิตเธอคืออะไร? ข้อแรกคือเป็นคุณยายอายุมากที่สุดในโลก
ไม่มีผู้หญิงคนไหนในประวัติศาสตร์เท่าที่บันทึกไว้เอาชนะเธอได้
ข้อสองคือเกิดทันหอไอเฟลสร้างเสร็จ ข้อสามคือเป็นคนแอ็กทีฟอยู่ตลอด
อายุร่วมร้อยยังขี่มอเตอร์ไซค์ได้ แล้วก็ได้ชื่อว่าเป็นดาราอาวุโสสุดขีด
คือแสดงหนังตอนอายุ ๑๑๔“
จองฤกษ์หัวเราะตาม
“ก็ไม่เลวนะ”
ณชะเลส่ายหน้า
“ถ้าความหมายของการมีอายุมากคือแรงบันดาลใจให้คนอื่นอยากมีอายุมากตาม
รวมทั้งพิสูจน์ให้เห็นว่าอายุร้อยปียังขี่มอเตอร์ไซค์ได้
ทรายก็ไม่อยากอยู่บนเส้นทางของคนมีอายุยืนหรอก เล่นบทในละครโรงใหญ่นานแค่ไหน
ในที่สุดก็ต้องเล่นบทศพไร้วิญญาณครองกันอยู่ดี”
“งั้นทรายอยู่เป็นเพื่อนเราสักร้อยปีสิ ลองมาคุยกันอีกที
ดูซิว่าถ้ามีอายุยืนขนาดนั้นเราสองคนจะทำอะไรได้บ้าง!”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น