ตอนที่ ๑๔ ฝืนใจ
พฤหัสพบกับความประหลาดใจยิ่ง เมื่อพยายามโทร.เข้ามือถือของอเวราแล้วไม่มีการรับสาย เขาเชื่อว่าหล่อนจงใจไม่รับ เพราะติดต่อกี่ครั้งก็เงียบตลอด อีกทั้งไม่มีการโทร.กลับเลยด้วย
คิดถึงหล่อน รู้สึกติดเนื้อต้องใจ ทั้งร่างหล่อนเหมือนเต็มไปด้วยเมนูอาหารรสเด็ดที่ลองลิ้มครั้งเดียวไม่เคยพอ แต่ดูท่าทางหล่อนคงประหม่าเอามาก เหมือนจะปิดประตูสู่ทางฉิมพลีใส่หน้าเขาเสียแล้ว ซึ่งเหตุก็คงเพราะความต่างวัยนั่นเอง
เชื่อมั่นในเสน่ห์ของตนเองมาตลอด ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนหยุดพิศวาสเขาได้ โดยเฉพาะถ้าผ่านมือเขามาแล้วสักครั้ง พอห่างหายจะต้องดิ้นทุรนทุรายเหมือนโดนเสน่ห์ยาแฝดทุกรายไป
หลายวันมานี้พฤหัสยุ่งๆ อยู่กับการสับราง แวะเวียนไปหาสาวคนโน้นทีคนนี้ที ทั้งโลกเต็มไปด้วยสาวเนื้อหวานรอให้เขาเชือด ความทะนงตนทำให้เขาไม่พยายามติดตามอเวราเป็นพิเศษ เพราะคิดว่าในที่สุดหล่อนก็ต้องเป็นมาหาเขาเอง ของอร่อยเคยกินแล้วจะไม่อยากกินอีกได้อย่างไร
แต่จนแล้วจนรอด ล่วงเข้าวันอาทิตย์ก็ยังไร้วี่แวว ช่วงเช้าพฤหัสจึงเป็นฝ่ายอดรนทนไม่ได้เสียเอง ต้องออกโรงพิสูจน์ให้เห็นดำเห็นแดงเสียหน่อยว่าระดับเสน่ห์ของตนตกหล่นลงไปแล้วหรืออย่างไรกัน
ยืมรถพ่อแต่พ่อไม่ให้ ถูกด่าเสียอีกว่าเพิ่งจ่ายค่าซุ่มซ่ามยังไม่พอ จะหาเรื่องเสี่ยงมากกว่านี้อีกหรือ เด็กหนุ่มจึงจำต้องก้มหน้าก้มตาเดินไปหาสาว เพราะสภาพจักรยานที่บ้านเก่าซอมซ่อจนทำให้เสียบุคลิกแน่ยามสาวเห็นเขานั่งคร่อมมันอยู่
กดออดและยืนคอย เขารู้สึกมาตลอดถึงรัศมีกายแห่งตนที่มีความสว่างบรรเจิดเตะตาเตะใจ และสามารถบันดาลให้สาวยินดีปรีดาในทันทีที่เห็น ประมาณว่าเขาสัมผัสถึงความอยากกรี๊ดด้วยความลิงโลดของพวกหล่อนเสมอมา ทว่าครั้งนี้เด็กหนุ่มรู้สึกเก้อๆ ชอบกล แม้รถของอเวราจอดอยู่เห็นๆ แต่บ้านก็เงียบและไร้วี่แววต้อนรับใดๆ พฤหัสรู้สึกว่าตัวเองกระจอกลง และรังสีเสน่ห์ก็หดสั้นไม่เปล่งประกายกว้างขวางดังเคย
กดออดซ้ำ ๓ หนในเวลาที่ห่างกันพอประมาณ กระทั่งชักเริ่มหงุดหงิด จึงตะโกนเรียก
๑๒๑
“พี่เค้ก! พี่เค้กคร้าบ!”
เรียกหนึ่งครั้งไม่โผล่ออกมา พฤหัสก็เรียกซ้ำอีก กะว่าทนได้ก็ทนไป จะโก่งคอเรียกให้ชาวบ้านแตกตื่นอยู่อย่างนี้แหละ
พอเรียกหนักๆ เข้า คนงามก็โผล่ออกมาจนได้ เห็นอเวราขมวดคิ้วนิ่วหน้าแล้วพฤหัสเพิ่งรู้ตัวในบัดนั้น ว่าเป็นฝ่ายเขาที่คิดถึงหล่อน อยากพบหล่อน ในขณะที่หล่อนไม่คิดถึงเขา ไม่อยากพบเขาเลย มันทำให้จิตใจห่อเหี่ยวลงและริมฝีปากระบายยิ้มเจื่อนชอบกล
“มีธุระอะไรเหรอ?”
หญิงสาวยืนถามมาจากระยะห่าง ไม่มีคำทัก ไม่มีท่าทียินดีต้อนรับ ซึ่งก็ทำให้พฤหัสยิ้มเย็นและหน้าด้านพอที่จะตอบดังๆ
“ธุระไม่มี มีแต่ความคิดถึง เป็นอะไรไหม?”
โดนตีรวนเข้าเช่นนั้นอเวราก็ชักฉิว ถึงแม้ไม่มีใครอยู่ แต่บ้านใกล้เรือนเคียงก็ต้องได้ยิน ซึ่งถ้าใครชะเง้อชะแง้ดูก็ต้องรู้ว่ามีเด็กรุ่นน้องมาติดพันหล่อน กับทั้งพูดจาส่อสัมพันธภาพที่สนิทสนมเกินเลยคนรู้จักธรรมดา หล่อนไม่เคยมีภาพเช่นนั้นให้เพื่อนบ้านเห็น
เดินไปที่รั้วไม่ช้าไม่เร็ว พยายามสงบอารมณ์ก่อนกอดอกพูดกระชับสั้นแต่ได้ใจความชัดเจน
“ต่อย… อย่ามาที่นี่อีก เราไม่ควรคบกัน”
“เอ๋?” พฤหัสแสร้งเบิกตาทำหน้าฉงน เสควักประเป๋าสตางค์ออกมาเปิด พึมพำกับตนเองคล้ายมีโพยให้อ่าน “ดวงบอกว่าคบได้นี่หว่า”
อเวราเกือบขำ แต่สะกดไว้ด้วยการกัดริมฝีปากตนเองและฝืนทำหน้าขรึม
“พี่แก่กว่าเธอ พี่ควรเป็นฝ่ายขอโทษ และขอให้ทุกอย่างจบลงด้วยดีนะ เธอมีทางที่เหมาะของเธอ พี่มีทางที่เหมาะของพี่ ที่ผ่านมาคือความผิดพลาด และมันจะไม่เกิดขึ้นอีก”
พฤหัสเกาหัว
“คิดเองรึป่าว คำพูดเนี่ย?”
“คิดเอง”
“แล้วคิดนานไหม?”
“ก็ไม่นานนัก” หางเสียงเริ่มอ่อน แต่พอรู้สึกตัวก็เชิดหน้าบังคับสำเนียงให้เข้มขึ้น “พี่พูดจากใจ เราไม่เหมาะจะเป็นอื่นนอกจากพี่น้อง แต่ในเมื่อมันเริ่มต้นผิดที่ผิดทาง ก็แปลว่าควรยุติลงก่อนที่ใครจะต้องเสียใจทีหลัง”
พฤหัสเก็บกระเป๋าก้มหน้าสลด น่าเซ็งตรงที่เขาว่าเขาเศร้าจริง ไม่ใช่เสแสร้งแกล้งเศร้าเพื่อให้อีกฝ่ายสงสาร นาทีนั้นพฤหัสเห็นค่าของหล่อนขึ้นมา เพราะแน่ใจว่าตนเสียดายจากหัวใจ มิใช่แค่ถวิลหากามรสบนเตียงนอน นั่นอาจเป็นครั้งแรกๆ ที่เขารู้จักเสียดายโอกาสทำความรู้จักกับผู้หญิงดีๆ คนหนึ่งยิ่งกว่าเสียดายเรือนร่างอันเป็นวัตถุกามประการเดียว
“พี่เค้ก…” เงยหน้าขึ้นเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังเป็นครั้งแรก “ถ้าไม่เชื่อก็แล้วไปนะ แต่ผมรักพี่ แล้วก็ไม่ได้อยากคบพี่เพื่อหวังกอบโกยในเรื่องพรรค์นั้นท่าเดียวหรอก”
อเวราอ้ำอึ้ง แต่เพียงครู่ก็รวบรวมกำลังใจจนเข้มแข็งได้
๑๒๒
“ความรักของเธอจะไม่นำพี่ไปไหนนอกจากเรื่องพรรค์นั้น เธอคบกับคนวัยเธอไปเถอะ ความจริงก็คือพี่แค่ใช้เธอเป็นเครื่องแก้เหงา แต่ตอนนี้ไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองเป็นนังหน้าด้านอย่างนั้นอีก”
พฤหัสพยักหน้าคล้ายปลงตก
“ผมรู้ว่าผมยังเด็ก ยังไม่มีความสามารถเลี้ยงดูพี่เค้ก แล้วก็คิดอะไรไม่ได้ยาวกว่าเอาสนุกไปวันๆ งั้นถือว่าผมเป็นน้องได้ไหม? ให้มานั่งดีดกีตาร์เล่นที่บ้านพี่เค้กบ้าง”
หญิงสาวโคลงศีรษะ
“มาบ้านพี่เพื่อร้องเพลงน่ะ ไม่ให้ความรู้สึกว่าเธอเป็นน้องหรอก แต่เป็นหนุ่มมาจีบ มาหว่านเสน่ห์สร้างความผูกพันเชิงชู้สาวมากกว่า พี่ผ่านมาหมดแล้ว เคยได้เห็นได้ยินมาหมดแล้ว และไม่กระตือรือร้นกับบรรยากาศหวือหวาที่จะผ่านไปเหมือนไฟไหม้ฟางทำนองนี้อีก พี่กำลังตั้งตารอคนที่เป็นตัวจริง แล้วก็รู้แต่แรกว่าเธอไม่ใช่ ส่วนเธอ… เธอได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วก็พอเถอะ”
พฤหัสเม้มปาก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาง้อผู้หญิง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาง้อผู้หญิงด้วยความรู้สึกว่าอาจไม่ประสบความสำเร็จ มันทำให้หดหู่และเห็นราคาของตัวเองตกต่ำลงอีก นั่นเป็นสิ่งที่ทนได้ยากสำหรับคนเคยเห็นราคาของตนสูงลิบ
ความเจ็บใจเกือบทำให้หลุดปากพูดแรงๆ ออกไป แต่ก็ยับยั้งได้ด้วยการนับหนึ่งถึงสิบ หาทางออกที่ไม่ทำให้ดูหมดท่ามากกว่านั้น
“ผมเข้าใจว่าพี่เค้กก็รู้สึกดีกับผม ระหว่างเราไม่ได้มีแค่เรื่องที่พี่เค้กบอกว่าผิดพลาด แต่ยังมีเรื่องถูกต้องที่อธิบายยากอยู่ด้วย เห็นกันครั้งแรกผมก็แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกไปคนเดียว”
อเวราเกือบเคลิ้ม แต่ก็กัดลิ้นตนเองแรงๆ ให้กระแสความหวามไหวยุติลงก่อนลุกลามเกินห้าม
“เธอผิดพลาดด้วยการซุ่มซ่ามเปิดประตูพรวดพราด ไม่อย่างนั้นอะไรๆ จะถูกต้องในทางของมันต่อไป เราจะไม่พบกัน แล้วก็จะไม่มีเรื่องที่พี่ต้องรู้สึกอายจนแทบไม่อยากมองตัวเองในกระจกเหมือนอย่างที่ผ่านมา”
“ผมขอเข้าไปนั่งคุยได้ไหม แค่นั่งคุยกันจริงๆ ”
“ไม่เอา”
“เถอะน่า นะครับพี่เค้ก”
“เธอนั่นแหละ กลับไปเถอะนะจ๊ะ”
เด็กหนุ่มบันดาลโทสะขึ้นมาวูบหนึ่ง เหมือนอยากอาละวาดใช้กำลังเขย่าประตูรั้ว แต่อะไรบางอย่างในตัวอเวรายับยั้งเขาไว้เพียงฉิวเฉียด และกลับใจเย็นลงได้อย่างน่าประหลาด
“โอเค” เขาผายมือง่ายๆ คล้ายยอมแพ้และรับสภาพทุกประการ “งั้นผมไปล่ะ… ที่ผมบอกว่ารักพี่ ผมไม่ขอถอนนะ ถึงจะเสียฟอร์มไปหน่อย หลงรักเขาข้างเดียวก็อย่างนี้แหละเนอะ ถูกไล่ก็ยังทนหน้าด้านยืนง้ออยู่ได้ เอาเป็นว่าต่อไปผมจะคอยมองตอนพี่เค้กขับรถผ่านหน้าบ้านทุกวัน ถ้ายังไงพี่เค้กช่วยบีบแตรเหมือนตอนผ่านศาลเจ้าหน่อยก็ดี ผมจำเสียงได้ และจะยื่นหน้าออกมาดู”
นัยน์ตาโศกแต่ฝืนยิ้มหวาน โบกมือให้อเวราเหมือนฉากจากลาสุดท้ายของชีวิต อเวราสะอึกอึ้ง ขยับตัวนิดหนึ่งเมื่อพฤหัสหันหลังผละจากไปอย่างง่ายดายเกินคาด รู้สึกถึงสายใยผูกพันที่ยังเหนียวแน่น ยังอยากพูดคุยกับเขาต่อ และยังอยากแม้กระทั่งขอแผ่นอกอบอุ่นของเขาเป็นหลักแหล่งซบอิง
๑๒๓
แต่บางสิ่งบางอย่างสมควรห่างหายไปจากชีวิต และหล่อนก็จะปล่อยมันไปเหมือนส่งนกบินขึ้นฟ้าเมื่อถึงเวลาของมัน อเวราจึงขบริมฝีปากสั่งตนเองให้ตัดใจซ้ำสอง น้ำตารื้นนิดเดียวขณะกลับหลังหันเข้าบ้าน
วันนี้สมาชิกทุกคนในบ้านออกข้างนอกกันหมด และหล่อนเองก็รับนัดหนุ่มคนหนึ่งไว้ เขากำลังจะมารับหล่อนไปดูหนังรอบบ่ายด้วยกัน บวรพจน์เป็นเพื่อนเก่าสมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่ยังคงเฝ้าฝันรอคอยหล่อนไม่เลิกรา เขาเป็นใครหนึ่งที่ไม่เคยจากหาย ยังส่งของขวัญวันเกิดให้ทุกปี ยังโทร.มาสวัสดีปีใหม่ทุกครั้ง แล้วก็ยังอยู่ที่นั่นเสมอเมื่อหล่อนต้องการความช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ ฉะนั้นเมื่อวานพอเขาโทร.มาไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบอีก บวรพจน์ก็ได้รางวัลเลขท้ายสองตัวครั้งแรก ก่อนวางสายหล่อนเป็นฝ่ายชวนเขาดูหนังที่เพิ่งเข้าใหม่ประจำสัปดาห์ด้วยตนเองเลยทีเดียว
บวรพจน์เป็นคนดี ขยันทำงาน ไม่เจ้าชู้ แต่เขาก็เหมือนกับมาโนชญ์ เหมือนกับเอกราช เหมือนกับสิทธิกร คือโดยรวมแล้วน่าเชื่อว่าจะเป็นพ่อบ้านที่ดี เสียแต่ว่าพวกเขาเหล่านั้นขาดสิ่งที่น่าปรารถนา นั่นคือภาพลักษณ์แห่งความเป็นพระเอกตัวจริงของหล่อน พวกเขาไม่เคยให้ความรู้สึกว่าใช่เลยแม้แต่นิดเดียว
แย่สิ้นดี อีกหลายปีกระมังกว่าหล่อนจะรู้จักยอมรับ ‘ความใช่ที่แท้จริง’ เยี่ยงผู้ผ่านโลกมานานพอ วันนี้หล่อนคงยังเด็กเกินไป ยังมีหัวใจระอุไฟฝัน ยังยึดมั่นอยู่กับเหล่าเจ้าชายรูปงามที่ให้ความรู้สึกว่าใช่ แต่ที่แท้ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าเสือผู้หญิงซึ่งหิวโหยรสชาติแปลกใหม่ไม่รู้จบ
นั่งจมตัวลงกับโซฟาอย่างปรารถนาให้ทั้งร่างถูกโอบกอดด้วยสัมผัสอบอุ่น ก้มลงยกมือปิดหน้า แล้วก็รู้สึกถึงน้ำใสที่รินออกมารดฝ่ามือ แย่ที่สุดเหนือสิ่งอื่นใดคือความจำใจยอมรับว่าโซฟายังอบอุ่นน้อยกว่าอ้อมกอดของพฤหัสมากนัก รู้สึกเสียดาย หากเขาทนตื๊ออีกหน่อยเดียวหล่อนคงยอม
ปล่อยให้เข้าบ้าน แล้วก็ไม่ต้องมานั่งจมทุกข์อยู่อย่างนี้ หล่อนจะเป็นคนดีไปทำไม รักนวลสงวนตัวไว้เพื่อใคร และจะต้องเป็นแม่พระที่รู้จักหักห้ามใจไปอีกนานเท่าไหร่กัน?
รสรินบอกหล่อนว่าการทำสมาธิจะช่วยให้เกิดสุขอิ่มใจแทนที่ความเปลี่ยวเหงา อเวราก็พยายามทำ แต่เหมือนนางบาป ยิ่งพยายามกลับยิ่งกระหายสัมผัสจากมือชาย หล่อนเกลียดตัวเอง และรู้สึกว่าตนเป็นผู้หญิงสกปรก ยังไม่สะอาดพอจะย่างก้าวเข้าสู่โลกที่สะอาดปราศจากมลทินกับใครเขา
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น อเวราปล่อยให้ดังอยู่สองสามครั้งจึงค่อยหยิบมาดู แต่พอเห็นชื่อ ‘ต่อย’ ปรากฏบนหน้าจอก็ดีใจแทบกระโดด ยุติอาการสะอื้นลงทันที
“ว่าไง?”
แม้ดีใจแค่ไหนก็ต้องลากเสียงเนือยนาย เก็บงำความรู้สึกที่แท้จริงไว้ก่อน
“ผมรักพี่เค้กนะ”
เหมือนกระแสนุ่มเย็นลึกซึ้งหลั่งรินจากโทรศัพท์ชะโลมรดถึงกลางอก หญิงสาวขอบตาร้อนผ่าว เม้มปากแน่น ก่อนยอมตนเป็นว่าวที่สายป่านขาด หลุดลอยไปกับสายลมบนตามยถากรรม
“รักพี่ก็มาอยู่กับพี่สิ”
สิ้นคำอเวราก็กดปุ่มปิดทิ้งโทรศัพท์ลงกับที่ว่างข้างกาย ซบใบหน้าลงกับฝ่ามือ สะอื้นไห้รุนแรงจนตัวโยนเยี่ยงผู้แพ้ที่อ่อนแอและไม่เคยเป็นตัวของตัวเองอย่างแท้จริง
วันอาทิตย์สำหรับเหล่าธิดาผู้มีอันจะกิน กลุ่มสามสาวน้อยมารวมตัวกันในห้องนอนเย็นฉ่ำของณชะเล เดิมทีมีเจตนามาช่วยกันทำรายงานส่งอาจารย์ แต่ดูเหมือนณชะเลเท่านั้นที่นั่งหน้าคอมพิวเตอร์ค้นหาข้อมูลและพิมพ์งานง่วน ฝ่าย
๑๒๔
เพื่อนเหมือนมาให้กำลังใจมากกว่าอย่างอื่น เพราะจนล่วงเข้าชั่วโมงที่สอง ปาเจราก็ยังคงนอนพังพาบอ่านการ์ตูนอยู่บนเตียง ส่วนใบหยกก็นั่งเล่นเกมกดสลับกับการพยายามขอเล่นกับเจ้าอุ๊ยโหย ทว่าเจ้าอุ๊ยโหยเอาแต่ม้วนตัวซุกหลบในซอกโต๊ะ พอใบหยกห่างไปถึงจะโผล่หน้าออกมาและตะกุยขาณชะเลให้อุ้มมันขึ้นหมอบบนตักใหม่
ครั้งหนึ่ง ปาเจราเงยหน้าขึ้นจากหนังสือการ์ตูน ถามณชะเลด้วยท่าทางเบื่อบรรยากาศจำเจ
“เธอไม่ชวนแฟนมาช่วยทำรายงานล่ะทราย? เขาเก่งไม่ใช่เหรอ ทำแป๊บเดียวคงเสร็จ”
“บ้า! บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าไม่ใช่แฟน”
ณชะเลดุเพื่อนแบบไม่จริงจังนัก เรื่องของจองฤกษ์เป็นที่สนใจของซี้เป็นอย่างยิ่ง แม้ผ่านมาหลายวันทั้งสองก็ยังคงชวนคุยเฟื่องเรื่องอัศวินม้าขาวผู้เก่งกาจไม่ขาดปาก
“เอาตัวเป็นๆ มาให้ดูหน่อยดิ้ เผื่อมีเหตุด่วนเหตุร้ายเกี่ยวกับคอมพ์จะได้พึ่งพาอาศัยได้บ้าง หวงไว้คนเดียวไม่เรียกว่าแฟนแล้วจะเรียกอะไร?”
“ไม่ได้หวง แต่ทรายไม่สนิทกับเขาขนาดนั้นหรอก ห่างหน้ากันไปหลายปี อาศัยแค่ความเป็นเพื่อนสมัยเด็กจะให้ลากตัวมาช่วยทำรายงานเลยเหรอ”
ความจริงจองฤกษ์กำชับไว้ว่าอย่าแพร่งพรายเรื่องของเขา เพราะการเป็นแฮกเกอร์ไม่ใช่เรื่องน่าป่าวประกาศอวดโก้เก๋ วันหนึ่งเกิดคดีเกี่ยวกับการจารกรรมทางคอมพิวเตอร์ใหญ่ๆ ขึ้นมา บรรดาแฮกเกอร์ชื่อดังจะตกอยู่ในข่ายผู้ต้องสงสัยของตำรวจเป็นรายแรกๆ เสมอ
ใบหยกส่งเสียงทั้งยังจดจ่ออยู่กับเกมกด
“เหอะน่า เขาหลงก็หลอกใช้ซะ จะเป็นไรไปล้าว”
เสียงยุทีเล่นทีจริงของใบหยกทำให้ณชะเลถอนใจยาว
“พวกเธอเนี่ยนะ สงสัยถูกออกแบบมาให้เป็นคุณนายจริงๆ วันๆ คิดแต่จะใช้ผู้ชาย”
“แน่น้อน!” ใบหยกรับหน้าตาเฉย “ต่อไปใครมาขอฉันแต่งงาน ฉันจะสอบสัมภาษณ์ก่อนแหละว่าเงินเดือนเท่าไหร่ ซักผ้าถูบ้านเป็นหรือเปล่า แล้วก็จับเส้นเก่งเท่าหมอนวดวัดโพธิ์ไหม ถ้าคุณสมบัติหลักๆ ครบถ้วนค่อยพิจารณา”
ปาเจราหัวเราะหึหึ
“กะใช้ครบวงจรเป็นหุ่นกระป๋องเลยนะเธอ พอพวกเราแยกย้ายกัน อายุสัก ๓๐ นัดกินข้าว เล่าสู่กันฟังถึงเรื่องมันๆ ในช่วง ๑๐ กว่าปีที่ผ่านมา ฉันว่าเธอคงจ๋อยๆ เรื่องขี่คอพ่อบ้านมากกว่าใคร”
ณชะเลฟังแล้วอดหัวเราะไม่ได้
“สมัยนี้ผู้ชายไม่ให้ขี่คอนานหรอก สองเดือนเขาก็บ๊ายบาย”
“อือ… ก็อาจจะจริง คนยุคเราความอดทนต่ำเนอะ ดูแววแล้วคงไม่มีใครทนฉันได้ซักกะคน”
“ไม่แน่นะ พอเราเรียนจบอาจถึงยุคที่ไม่มีใครแต่งงานกันเลย” ปาเจราให้ความเห็น “อ่านจากที่เขาวิจัย เห็นว่าแนวโน้มคนรุ่นใหม่สมัครใจสร้างครอบครัวหรือคิดมีพันธะกันน้อยลงเรื่อยๆ จะให้ทนรสจืดชืดหลายๆ สิบปีเหมือนคนรุ่นเก่าน่ะยาก ฟันกันฉัวะเดียวก็แทบเบื่อขี้หน้าทันทีแล้ว”
ณชะเลมองเพื่อนสาว ขมวดคิ้วส่งแววตำหนิ
“พูดจาเหมือนผู้หญิงมั่งได้ไหมเธอนี่”
ปาเจราทำปากยื่น
๑๒๕
“ฉันไม่ได้ถูกอบรมมาให้เป็นกุลสตรีไทยสมัยนุ่งจูงกระเบนเหมือนหล่อนนี่ยะ เกิดมาก็เห็นตัวเองนุ่งกางเกงยีนใส่เสื้อเอวลอยอย่างนี้แล้ว… เออนี่ทราย! เอาขนมมากระแทกปากแขกเหรื่อหน่อยดิ้ จะหยิบเองก็เกรงใจ ไม่รู้ว่าเธออยากเก็บอะไรไว้กินเองบ้าง”
“จะมากไปหน่อยแล้วมั้ง รายงานก็ให้ฉันนั่งหลังขดหลังแข็งทำคนเดียว หิวขึ้นมาก็ใช้กันดื้อๆ อีกทั้งๆ ที่ตู้เย็นก็ตั้งอยู่นั่น เห็นฉันเป็นอะไร?”
“หนอย! ทำคนเดียว ก่อนวันนี้ฉันทำตั้งเท่าไหร่ มาหาว่าเค้ามือไม่พายเอาเท้าราน้ำ ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ!”
ณชะเลเหลือบไปเห็นเพื่อนสาวลอยหน้าลอยตากวนโมโหแล้วอดหัวเราะไม่ได้
“ฉันคงทำกรรมมา เอาเถอะ ถูกพวกเธอเอารัดเอาเปรียบอีกไม่นาน แยกย้ายเข้ามหาลัยก็หมดเวรฉันซักทีแล้ว”
ปาเจราทำหูทวนลม โยนการ์ตูนทิ้งแล้วเกลือกกลิ้งตัวไปมาบนเตียงนอนเพื่อนอย่างสุขกายสบายใจ หยุดมองหน้าตุ๊กตาหมูแล้วบีบจมูกมันเล่นพักหนึ่งก่อนเหลือบซ้ายแลขวา เห็น ‘เวอร์ชั่นเท็น’ ซึ่งเป็นนิตยสารคอมพิวเตอร์ยอดนิยมบนโต๊ะหัวเตียงก็หยิบขึ้นมานอนกางอ่าน อ่านได้ครู่เดียวก็ร้องลั่น
“หวาย! มีสกู๊ปพิเศษเกี่ยวกับแฮกเกอร์ด้วย หาข้อมูลไว้แสดงว่าเตรียมตัวจะเป็นแฟนแฮกเกอร์เต็มที่”
ณชะเลเหลือกตามองเพดานด้วยความอ่อนใจ
“อย่าพูดชุ่ยๆ น่า ฉันรับเวอร์ชั่นเท็นอยู่ทุกเดือน บังเอิญเดือนนี้มีสกู๊ปนั่น”
ปาเจราอมยิ้ม กวาดสายตาอ่านอยู่อึดใจหนึ่งก็เปรย
“เขาว่าสายตาของแฮกเกอร์เก่งๆ จะเห็นโลกต่างจากคนธรรมดานะ คือมองไม่เห็นอะไรอย่างอื่นนอกจากคอมพิวเตอร์ ฮะๆ ตอนนี้มีแฮกเกอร์คนหนึ่งมองเห็นทราย เขาอาจจะกำลังหาพาสเวิร์ดเพื่อล็อกอินเข้าหัวใจทรายอยู่ก็ได้”
ใบหยกเล่นเกมจบจึงหันหน้ามาช่วยเสริม
“ฉันก็เคยได้ยินมาว่าไม่มีอะไรดึงดูดใจแฮกเกอร์ได้มากกว่ารหัสผ่านหรอก พอๆ ที่ไม่มีอะไรดึงดูดใจโจรได้เท่ากุญแจผี ฉะนั้นรู้ตัวไว้ซะนะทราย เธอกำลังจะถูกขโมยหัวใจ!”
ปาเจราอ่านข้ามไปข้ามมาแล้วเจอย่อหน้าสะดุดตา
“มีเกร็ดจี้ๆ ด้วย พวกโปรแกรมเมอร์มักจะตั้งชื่องานชิ้นโบแดงจากอะไรรู้ไหม? โปรแกรมเมอร์อายุต่ำกว่า ๓๐ จะใช้ชื่อแฟน โปรแกรมเมอร์อายุ ๓๐ ถึง ๕๐ จะใช้ชื่อเหล้าที่ชอบ ส่วนโปรแกรมเมอร์อายุเกิน ๕๐ จะใช้ชื่อโรคที่ตัวเองกำลังเป็น”
“ฮ่าๆ เตรียมตัวเตรียมใจไว้เถอะ เป็นแฟนแฮกเกอร์น่ะ อีกหน่อยชื่อทรายอาจเป็นอัปมงคลก็ได้ถ้าเขาคิดจะปล่อยไวรัสขึ้นมา เวลาทางการสืบหาร่องรอย ก็อาจใช้ชื่อทรายนี่แหละเป็นคีย์สำคัญ”
“มองโลกในแง่ดีหน่อยซียะ” ปาเจราช่วยค้านยิ้มๆ “เขาอาจสร้างระบบปฏิบัติการฟรีที่ปลอดบั๊กร้อยเปอร์เซนต์แจกจ่ายไปทั่วโลก ฝรั่งมังค่าอาจต้องอ่านชื่อเวอร์ชั่นแรกกันงงๆ ว่า ‘แนชชาเล่’ หรือ ‘นาชาเล’ กันแน่ แต่ที่ชัวร์คือชื่อยายทรายจะได้ติดปากไปทั่วทุกมุมโลกก็คราวนี้เอง”
ใบหยกหัวเราะนิดๆ
“ความจริงแฮกเกอร์เก่งๆ ก็หายากนะ นับว่าแจ็กพ็อตมากที่ทรายมีกิ๊กเป็นเซียน”
ณชะเลปั้นหน้าเฉย เพื่อนอยากพูดอะไรก็ปล่อยให้พูดไป ปาเจรากวาดตาอ่านเนื้อหาของสกู๊ปและเผอิญเจอสาเหตุที่ทำให้ปัจจุบันมีแฮกเกอร์เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จึงรายงานใบหยก
๑๒๖
“ต่อไปอาจหาไม่ยากเท่าไหร่นะหยก ระบบปฏิบัติการแจกฟรีและเปิดเผยโค้ดต่อสาธารณะอย่างลินุกซ์น่ะ มีส่วนทำให้แฮกเกอร์รุ่นใหม่ระบาดเป็นดอกเห็ด เจอมือดีได้ง่ายขึ้นแล้วล่ะเธอ ว้าว! ทุกนาทีมีแฮกเกอร์เจาะระบบสำเร็จอย่างน้อยหนึ่งราย เฉลี่ยวันละ ๑,๕๐๐ ระบบเชียวนะที่อยู่หมัดเซียนพวกนี้ ลองนึกดูซิว่าถ้าหนึ่งในพันห้าที่ว่านั่นเป็นสถาบันการเงินการธนาคาร คนเจาะไข่แดงสำเร็จจะรวยเละขนาดไหน”
การรายงานของปาเจราทำให้ใบหยกนึกสงสัย
“เออเนอะ! กิ๊กเธอน่ะทราย เก่งขนาดเอารูปเข้าๆ ออกๆ เว็บติดลมได้ราวกับเป็นเจ้าของเสียเองอย่างนี้ เขาไม่แฮกฯที่อื่นมาจนพรุนแล้วเหรอ? ใครจะรู้ว่าเขาทำอะไรได้บ้าง แล้วก็ทำอะไรมาบ้าง อาจแฮกฯจนรวยอร่อยเหาะไปแล้ว”
“ไม่มั้ง” ณชะเลอ้อมแอ้มแก้ตัวให้เพื่อนหนุ่ม “คงแฮกฯเล่นสนุกๆ ประสาวัยรุ่นร้อนวิชามากกว่า ท่าทางเขาก็ขอเงินพ่อแม่กินแบบพวกเรานี่แหละ”
“ผ้าขี้ริ้วห่อทองไงเธอ เซียนเหยียบเมฆที่รวยจากการแฮกฯชาวบ้านเนี่ยนะ ได้ยินว่าไม่อวดมั่งอวดมีสุ่มสี่สุ่มห้าหรอก เพราะถ้าเมื่อไหร่กลายเป็นผู้ต้องสงสัยให้ตรวจสอบสภาพความเป็นอยู่ขึ้นมา มันจะมีพิรุธเช่นการใช้เงินไม่สมฐานะ แล้วก็อาจถูกจับได้ไม่ยาก ลองใจดูสิ ยั่วๆ ให้เขาหลงหัวปักหัวปำแล้วขอกระเป๋าแพงๆ สักใบ ดูซิเขาจะซื้อให้ไหม ถ้าซื้อก็ยั่วอีก ขอของแพงๆ อีกติดกันถี่ๆ ได้น่ะ เชื่อขนมกินเลยเธอ ตานี่รวยแน่”
“ไปกันใหญ่แล้ว” ณชะเลจุปากจิ๊กจั๊ก “ท่าทางจะดูหนังฮอลลีวู้ดมาก ฉันสนใจคอมพ์มากกว่าพวกเธอ ฉะนั้นให้ฉันเป็นคนบอกข้อมูลที่แท้จริงดีกว่า ที่จะรวยทางลัดจากการงัดแงะทางอินเตอร์เน็ตเนี่ย ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิดหรอกนะ ถึงจะงัดประตูเก่งขนาดไหน ถ้าไม่มีประตูให้งัดเสียอย่างก็เปิดประตูไม่ได้หรอก”
“ทำเป็นคุยว่ารู้ดี” ใบหยกย่นจมูก “ถ้าเธอเก่งจริงทำไมต้องพึ่งพาเขาให้เอารูปเข้าๆ ออกๆ จากเว็บติดลมยะ? เธอพึ่งพาเขาก็แปลว่าเขารู้อะไรที่เธอไม่รู้ และถ้าเธอรู้ไม่ทั่วถึง ทำไมถึงกล้ายืดอกบอกว่าไม่มีทาง และเขาไม่เคยทำ?”
ณชะเลกะพริบตาปริบๆ ความสงสัยในเพื่อนเก่าผู้มีวีรกรรมน่าเกรงขามก่อตัวขึ้นอีกครั้ง เขาเป็นเพื่อนหล่อน จึงทำคุณกับหล่อนชนิดที่เหลือเชื่อว่าใครจะสามารถทำ แล้วถ้าเป็นศัตรูของเขาล่ะ เขาจะทำอะไรบ้าง?
จะก่อกรรมทำเข็ญมาหรือไม่คงไม่สำคัญ สำคัญที่เมื่อหล่อนทราบแก่ใจว่าเขาเป็นแฮกเกอร์ สามารถเข้านอกออกในที่โน่นที่นี่ได้ราวกับทุกเขตบนอินเตอร์เน็ตเป็นอาณาจักรส่วนตัวของเขา ผลกรรมทันตาคือได้รับความกังขา ความคลางแคลง ความระแวงระวังแม้จากหล่อนซึ่งเป็นเพื่อนเขาคนหนึ่งแล้ว!
อ่านต่อตอนที่ ๑๕ >>
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น