ดังตฤณ : ยังไม่เบื่อนะครับ คือเบื่อสังสารวัฏจริงๆมันเบื่อเข้ามาที่รูปนี้นามนี้
ไม่ใช่เบื่อคุยนะ
การเบื่อคุยกับคนอื่น
มันอาจจะคุยไม่ถูกคอก็ได้
หรือว่าเขาไม่ได้คุยธรรมะอะไรในแบบที่มันจะจูนกับจิตเราได้
แต่ถ้าเบื่อสังสารวัฏของจริงนะครับ
มันจะเห็นว่า
แม้รูปนี้ที่มันกำลังตั้งอยู่ในท่านั่ง มันก็สักแต่เป็นรูปพรรณสัณฐานที่เป็นเหยื่อล่อ
เดี๋ยวพอใจเราตั้งอยู่ว่างๆ
เป็นต่างหากจากมันแป๊บนึง มันกระโจนกลับเข้าไป ใจกลับเข้าไปยึดว่า นี่เป็นกายของเรา
นี่เป็นตัวของเรา เนี่ยเรียกว่าไม่เบื่อสังสารวัฏแล้ว
แต่เมื่อไหร่ที่เกิดความเป็นกลางวางเฉย อย่างที่ธรรมะท่านเรียกว่า "สังขารุเปกขาญาณ" มันเห็นกายนี้เป็นรูปพรรณสัณฐาน ตามที่กำลังปรากฏตั้งนั่งอยู่ หรือยืนอยู่ หรือเดินอยู่ หรือนอนอยู่ก็ตาม
แล้วเห็นว่า จิตที่ครองกายอยู่ อยู่ในสภาพรู้
อยู่มีความสว่างอย่างไรก็ตาม แล้วจิตตั้งอยู่ในอาการรู้ รู้แบบไม่ยอมรับว่า มันเป็นตัวเป็นตน
รู้อย่างชัดเจนว่า สิ่งที่เป็นรูปพรรณสัณฐานนี้เป็นแค่เหยื่อล่อ ถ้าเรารู้
เราดูอยู่ เราเห็นอยู่ โดยไม่มีอาการเข้าไปยึดเลย
แล้วจิตก็เห็นตัวเองโดยความเป็นธาตุรู้ ไม่รู้สึกว่า ธาตุรู้นี้มันเป็นใคร
ไม่มีมโนภาพปรากฏขึ้นมาเลย มีแต่ความรู้ รู้ รู้อยู่ รู้อย่างเป็นกลาง รู้แบบแยกชัดเจน รูปส่วนรูปเป็นผู้แสดง นามส่วนนามเป็นผู้รู้
แล้วไม่มีใครคั่นอยู่ในระหว่างนั้น
ไม่มีใครแทรกอยู่ตรงนั้น ไม่มีมโนภาพของมนุษย์หรือสัตว์ เป็นบุคคลตัวตนเราเขา แล้วจิตมันมีความรู้สึกว่าผลักออก ไม่ต้องการเข้ามายึดจริงๆ อยู่ได้เป็นปกติ แบบเกิดสัมมาสมาธิขึ้นมา จะเป็นชั่วโมงจะเป็นวันก็ตาม อันนี้แหละ เรียกว่าเริ่มเบื่อสังสารวัฏของจริงแล้ว
สังสารวัฏ ไม่ใช่ผู้คนภายนอก
แต่เป็นกายนี้ใจนี้ อย่างที่พระพุทธเจ้าบัญญัติว่า โลกคือ กายยาววา หนาคืบนี้
โลกคือ ใจที่อาศัยกายยาววา หนาคืบนี้อยู่ แล้วก็อาศัยทำอะไร อาศัยยึด
อาศัยหลงไป ว่ามันคือตัวของเรา
ถ้าหากว่า เราไม่ติดอยู่ในโลก อันเป็นกายยาววา หนาคืบนี้ ไม่ติดอยู่ในจิตว่ากลัวจะไม่มีเรา กลัวจะไม่มีจิต เพราะเห็นอย่างชัดเจนว่า แม้แต่จิตก็เกิดดับ หรือว่าเจริญขึ้น แล้วเสื่อมลงอยู่เป็นปกติอยู่แล้ว เราจะหวงหรือไม่หวงก็ตาม เราจะยึดหรือไม่ยึดก็ตาม
ยังไงมันก็ต้องเกิดแล้วก็ดับไปเรื่อยๆอยู่ดี ดวงต่อดวง
นี่ตรงนี้แหละ ที่เรียกว่า มันเริ่มจะเบื่อสังสารวัฏในระดับที่จะข้ามโฆษ
คำว่า “ข้ามโฆษ” ก็คือ ละจากการเป็นปุถุชน เข้าสู่ภูมิของอริยบุคคลได้ นะครับ
การชอบอยู่กับตัวเอง ไม่ได้พิสูจน์ว่า เราจะข้ามได้
หรือข้ามไม่ได้ การที่เราชอบอยู่กับการเห็นว่าไม่เที่ยง แล้วก็ไม่มีตัวเดิมในกายใจ
อันนั้นต่างหาก ที่เริ่มเป็นมาตรวัด เริ่มเป็นเครื่องชี้ว่า เราจะพ้นจากสังสารวัฏนี้ไปได้
ผู้ถอดคำ ครอบครัว กิติวิริยกุล
วันที่ไลฟ์ ๗ ธันวาคม ๒๕๖๒ (รายการปฏิบัติธรรมที่บ้าน)
คำถาม ทำไมชอบอยู่กับตัวเอง คือเบื่อกับมนุษย์ที่พอคุยกันแล้วเราก็รู้ว่า
ก็จะมีแต่เรื่องโลกๆ เหมือนเรารู้อยู่ว่าคุยไปก็เท่านั้น ปกติชีวิตก็นั่งสมาธิ
สวดมนต์เป็นกิจวัตร เรียกได้ว่าเบื่อในสังสารวัฏหรือเปล่าคะ?
ระยะเวลาคลิป ๔.๓๙ นาที
รับชมทางยูทูป https://www.youtube.com/watch?v=IR4se7ZV2G4&feature=youtu.be
*** IG ***
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น