วันศุกร์ที่ 24 มกราคม พ.ศ. 2563

จะทำจิตอะไรเพื่อพร้อมรับการทุกข์ทรมานในการรับคีโม?

ดังตฤณ  :   อันนี้เป็นเรื่องน่าเห็นใจของมนุษย์ ที่ยุคเราเป็นมะเร็งกันเยอะมากนะครับ

ทีนี้อย่างทำคีโมเนี่ย คุณก็รู้ล่วงหน้าว่าต้องทรมาน การที่อยู่ในสภาพสังขารทางกายที่มีความทรมาน ต้องดิ้นเร่า ต้องกระสับกระส่ายออกมาจากข้างใน อยู่ไม่เป็นสุข จะด้วยฤทธิ์ของยา หรือฤทธิ์ของความรู้สึกของเราเองก็ตามนะครับ

พอทำอะไรแบบนี้ความคิดมันจะเยอะ ความคิดมันจะยุ่งเหยิง แล้วก็ควบคุมตัวเองยาก

ทีนี้การที่เราจะเตรียมใจเนี่ย ก็เตรียมใว้ว่า เออมันจะต้องมีสภาพแบบนี้แน่ๆ เสร็จแล้วเราก็พิจารณาว่า เวลาเกิดขึ้นจริงๆเราจะดูว่า ความทรมานมีแค่ไหน เราจะนำมาบอกตัวเองว่า  นี่แหละความทุกข์ที่จะต้องเจอถ้าจะต้องเกิดใหม่ นี่แหละสิ่งที่มันไม่ใช่ตัวเรา แล้วเราต้องมาอยู่กับมัน มารับผิดชอบมัน มาแบกรับความกระสับกระส่ายของมันนะ บอกตัวเองไว้อย่างนี้ เตรียมใจไว้ล่วงหน้าอย่างนี้

เสร็จแล้วเวลาเกิดขึ้นจริงๆ สังเกตใจตัวเองว่า มันสามารถรับรู้ได้ไหมว่า ความเจ็บปวดทางกายเนี่ยเป็นของอื่น ไม่ใช่ของเรา ใจเรามีความกระสับกระส่ายแบบอดไม่ได้นานแค่ไหน กว่าที่มันจะเริ่มยอมรับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นได้

ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นได้จะถูกยอมรับยังไง มีทางเดียวเราต้องเห็นว่า มันไม่เที่ยง ไม่ใช่ว่า จะอยู่กับเราตลอดไป ถ้ามันเกิดความดิ้นรนทุรนทุรายนะครับ ขอให้สังเกตใจตัวเองเถอะ มันจะมีความรู้สึก โอ้ยมันจะต้องเป็นอย่างนี้ไปอีกนาน มันจะต้องเป็นแบบนี้ตลอดไป มันจะยืดเยื้อไปถึงไหน มันจะมีความรู้สึกออกมาประมาณนั้น เนี่ยตรงนี้ที่พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า พอไม่พิจารณาว่าสิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นจะถูกมองว่ามันเที่ยง มันเป็นอุปาทานชนิดหนึ่ง

ทีนี้ถ้าเราเริ่มรู้สึกว่า ความทุกข์มันมีเพิ่มได้ลดได้แม้แต่ดีกรีน้อยๆ เพิ่มขึ้นนิด ลดลงหน่อย ถ้าเราหมั่นสังเกต แล้วก็เอาสติไปอยู่กับความไม่เที่ยงตรงนั้นบ่อยๆเข้า แล้วสังเกตเข้าไปนะ ความสัมพันธ์กับจิตใจของตัวเองจะรู้สึกว่า จิตใจของเรานี่มันสงบระงับลงมา ค่อยๆโรยตัวสงบลงมา กระทั่งถึงจุดหนึ่งมันเหมือนกับว่า เออความเจ็บปวดมันจะปวดอย่างไรของมัน ช่างมันไม่เกี่ยวกับเรา เรามีหน้าที่แค่สังเกตเห็นว่า มันทวีตัวมากขึ้นเข้มข้นขึ้น แล้วเดี๋ยวมันก็เบาบางลง ลดระดับลงได้ ตรงนี้แหละที่จิตของเราเนี่ย ถ้าสงบลงได้ท่ามกลางความเจ็บปวดที่รุนแรงขึ้น แล้วก็ลดระดับลง มันจะเกิดความรู้สึกเป็นจริงเป็นจังขึ้นมาว่า สภาพสังขารอันเป็นกายนี้ มันไม่ได้เป็นตัวเราจริงๆหรอก มันมาแค่ทรมานเรา มันมาแค่ล่อให้เรายึด มันมาแค่ทำให้เราเกิดคำถามที่เปล่าประโยชน์ ประมาณว่าเออเมื่อไหร่จะหายเจ็บ เมื่อไหร่จะหายปวด

คำถามที่มีประโยชน์คือ ที่กำลังเจ็บอยู่เนี่ย ที่ลมหายใจนี้กับลมหายใจต่อไปมันต่างกันแค่ไหน นี่ตัวนี้เป็นคำถามที่มีประโยชน์นะครับ

----------------------------------------------------------------------------

ผู้ถอดคำ               JoJo
วันที่ไลฟ์            ๑๑ มกราคม ๒๕๖๓ (รายการปฏิบัติธรรมที่บ้าน)
คำถาม              จะทำจิตอะไรเพื่อพร้อมรับการทุกข์ทรมานในการรับคีโม?
ระยะเวลาคลิป    ๓.๕๖ นาที
รับชมทางยูทูป     https://www.youtube.com/watch?v=nkl-UGvjZCk&list=PLmDLNhxScsWPHpIdf0LAQiQM1j9ZebEMx&index=1

** IG **

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น