ดังตฤณ : จริงๆ
การแผ่เมตตานี่ โดยหลักการนะครับ ถ้าแม่น จะมีพัฒนาการขึ้นไปเรื่อยๆ
จุดเริ่มต้นในการแผ่เมตตาที่เหมาะที่สุด
คือจุดที่ใจของเราเบา ใจของเรามีความสุขขึ้นมาจริงๆ ไม่ใช่แกล้งมีความสุข
ถ้าเรายังไม่มีความสุข
แล้วฝืนที่จะแผ่ออกไป มันจะแผ่ความฝืดออกไป มันจะแผ่ความแห้งแล้ง
หรือกระทั่งแผ่โทสะออกไป
แต่ถ้าหากว่าเรามีความสุขขึ้นมา
แม้แต่น้อยหนึ่ง แล้วตั้งจิตอยู่ อย่างสมมติว่ากำลังสวดมนต์อยู่นี่นะ อิติปิโส ภควาฯ
แล้วรู้สึกถึงความสุขทางใจที่มากับการสวดเต็มปากเต็มคำ จิตนี่จะมีความนิ่ง
จิตมีความเบา จิตมีความใสแล้วก็มีอาการแผ่ออก
แล้วเรานึกทันทีเหมือนกับมองไปตรงๆ
ข้างหน้ามองไปกว้างๆ มองไปว่างๆ มองไปแบบที่มันนิ่งๆ ด้วยนะ สายตานิ่ง
แต่ว่าอยู่ในโฟกัสกว้างๆ แล้วน้อมนึกว่า ความสุขนี้จงได้แก่สัตว์ทั้งโลก ที่เราจะเห็นหรือไม่เห็นด้วยตาเปล่าก็ตาม
แค่นึกอยู่ประมาณนี้ ในระหว่างสวดมนต์ ก็เป็นการแผ่เมตตาได้แล้ว
นี่ยกตัวอย่างนะ
ว่า แม้เราจะอยู่ในขณะสวดมนต์ เราก็สามารถแผ่เมตตาได้ถ้าจิตพร้อมนะครับ
_______________
คำถามเต็ม : แล้วถ้าบางวันเจริญสติแล้วจิตค่อนข้างฟุ้ง
ใจแผ่เมตตาไม่ค่อยออก ไม่ค่อยเบา ไม่ค่อยโล่ง แบบนี้เราควรจะแผ่ออกไปมั๊ยคะ?
รายการปฏิบัติธรรมที่บ้าน
ตอน ทำไมยิ่งทำสมาธิยิ่งขี้โมโห?
วันที่
4
กรกฎาคม 2563
ถอดความ : เอ้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น