ดังตฤณ : ไม่เป็นไรนะ จะกระโดดไปกระโดดมา ถ้ามันกระโดดของมันเอง โดยที่เราไม่ได้ตั้งใจ ก็ถูกทั้งสองอย่างนั่นแหละ ถูกทั้งคู่
แต่ตัวเป้าหมายจริงๆ อย่างที่ผมบอกนะครับ คือ เราต้องการให้จิตรู้ว่าร่างกายมีการโป่งพอง
ออกมา มีการยุบเข้ามา แล้วก็ในอาการโป่ง ในอาการยุบ มีลมหายใจผ่านเข้าผ่านออกอยู่
อันนี้คือเป้าของเรา
แต่ว่าระหว่างทางนะครับ ก่อนไปถึงเป้านั้น
เราจะรู้สึกถึงมือ หรือรู้สึกถึงลม ก็ไม่ใช่เรื่องผิดนะครับ เพราะนิมิตยังไม่เข้าที่
ยังไม่เข้าฝัก จิตยังไม่ได้เกิดวิตักกะ วิจาระ แบบมีคุณภาพเต็มขั้นนะครับ
แต่ว่าเราก็สามารถที่จะรู้มือก็ได้ หรือว่าลมก็ได้ เพราะอย่างที่บอก มันผูกกันอยู่
ผมให้สร้างความเชื่อมโยงกันตั้งแต่ต้นเลย
ลืมไม่ได้เลยนะครับ ก็คือเวลาที่หงายมือแล้วยกขึ้นมา ให้ทำความรู้สึกเหมือนกับว่า
ฝ่ามือเป็นตัวดันลมเข้า
ถ้าคุณไม่ลืมความรู้สึกนี้ ไม่ว่าคุณจะรู้มือ
หรือว่ารู้ลม ก็มีค่าเกือบๆ จะเท่ากัน แต่สุดท้าย
ถ้าเราจะตัดสินว่าเรารู้มาถูกทางหรือเปล่านะครับ ก็คือ ตัวนี้แหละ
เหมือนกับเราเห็นนะ ว่า กาย ถูกลดรายละเอียดลงไป เหลือแค่นิมิตย่อๆ คร่าวๆ ง่ายๆ
ให้เกิดความรับรู้ได้ว่า มีอาการโป่งพองออกมา แล้วก็ยุบเข้าไปนะครับ
ต้องการแค่นี้จริงๆ ถ้าเป็นตัวผลสุดท้ายนะ
____________________
ตอนยกมือพร้อมลมหายใจ
ไม่มีอาการการวอกแวกคิดเรื่องใดๆ แต่จิตไปจับที่ลมหายใจบ้าง
จับที่มือที่กำลังยกบ้าง อยากทราบว่าต้องเอาจิตไปจับที่ใดคะ?
รายการปฏิบัติธรรมที่บ้าน ตอน
รู้จักอนัตตาในระดับของจิต
ช่วงถาม-ตอบ
วันที่ 9 ตุลาคม 2564
ถอดคำ: เอ้
รับชมคลิป: https://www.youtube.com/watch?v=9P2iFtM54f4
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น