ดังตฤณ : เวลาที่เราบริกรรม จะด้วยคำไหนก็ตาม นั่นคือการทำงานของสมองส่วนหน้า เสมอ
มีอยู่เหมือนกัน บริกรรมในระดับของจิต คือ
สมองส่วนหน้าแทบไม่ทำงานเลย จะผุดขึ้นมาเอง แต่ว่าในลักษณะที่คุณเล่ามานี่
เป็นการทำงานของสมองส่วนหน้า นะครับ
แล้วก็เราเห็นล่ะว่า นะ อยู่ที่ไหน พุท
อยู่ที่ไหน เสร็จแล้วลองสังเกตดูว่า พอเรากำกับ
หรือว่ากำหนดให้คำไหนอยู่ตรงบริเวณใด สังเกตเฉยๆนะ
ว่าใจของคุณที่เข้าไปที่จุดนั้นแคบๆ หรือว่าคุณยังมีอาการรู้เนื้อรู้ตัว
ว่านั่งอยู่ในอิริยาบถแบบไหน ท่าทางแบบไหน สังเกตแค่นี้
ถ้าหากว่า ยังอยู่ที่อิริยาบถใหญ่
ที่มีอาการนั่งคอตั้งหลังตรง แขนอยู่ตรงไหน มือวางไว้ตรงไหน รู้อยู่อย่างนั้น
ไม่จี้เข้าไปเป็นจุดๆ ถือว่าใช้ได้
แต่ถ้าท่อง นะ ท่อง พุท .. นะโมพุทธายะ แล้วใจของเราจี้ไปเป็นจุดๆ
อย่างนี้ไม่ดี ไม่เป็นเหตุเกื้อกูลให้เกิดสติ รู้กายใจโดยความเป็นของไม่เที่ยง
จะรู้อะไรแบบที่เข้าไปสู่ความสงบ
หรือว่าเป็นสมถะ เป็นจุดแคบๆ นะ
____________________
กลุ่ม ๑ : ในการนั่งสมาธิและบริกรรม
”นะโมพุทธายะ” ผมหายใจเข้าแบบ นะอยู่ที่ปลายจมูก พุทอยู่ที่อก นะอยู่ที่ท้อง
แบบสายน้ำ พร้อมกับการเข้าใจสภาพที่ไม่เที่ยง มีทุกข์ (เมื่อมันเข้าแล้วไม่ออก)
และควบคุมไม่ได้ อาจารย์ช่วยแนะนำด้วยครับ?
รายการปฏิบัติธรรมที่บ้าน ตอน
รู้จักอนัตตาในระดับของจิต
ช่วงถาม-ตอบ
วันที่ 9 ตุลาคม 2564
ถอดคำ: เอ้
รับชมคลิป: https://www.youtube.com/watch?v=uIICfjqIpf4
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น