ดังตฤณ : ตรงที่รู้สึกว่า นิ่งๆ นั่นก็คือ สังขารขันธ์
ตรงที่รู้สึกว่า เราตั้งใจแนบเข้าไปกับลมหายใจ
ตรงนั้นก็คือสังขารขันธ์
ตรงที่ลมหายใจนิ่งไป นั้นคือการหยุดชั่วคราวของ
รูปขันธ์
ลมหายใจคือส่วนของ รูปขันธ์
ความตั้งใจคือส่วนของ นามขันธ์
เรารู้อยู่อย่างนี้ อย่าไปพะวง
อย่าไปแคร์ว่ามันหยุดหรือไม่หยุด
เอาเป็นแค่เราแยกแยะถูกว่าตอนที่เราตั้งใจให้เป็นอย่างไร
อันนี้คือเรื่องของนามขันธ์
ตอนที่ลมหายใจเป็นอย่างไรของมันเอง
อันนี้เป็นเรื่องของรูปขันธ์ ซึ่งไม่เที่ยงด้วยกันทั้งคู่
อย่างตอนที่เหมือนลมหายใจหยุด
เราไม่ได้ตั้งใจให้มันหยุด เป็นเรื่องของรูปขันธ์ที่จะปรุงแต่งตัวเองของมันไป
คงเข้าใจนะ
เราดูอย่างนี้ ให้อธิบายตัวเองได้ว่า
กำลังปรากฏอะไรเด่น ระหว่างส่วนที่เป็นรูป หรือส่วนที่เป็นนาม
พอมีสติรู้ชัด ไม่สงสัย
ก็จะได้เคลียร์แล้วไปต่อได้
ไปต่ออย่างไร
ก็คือมีสติรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เกิดขึ้นแค่ไหนก็ตาม เกิดขึ้นอย่างไรก็ตาม
ในที่สุด มันจะไม่เหมือนเดิม เหมือนอย่างที่ลมหายใจมี เดี๋ยวบางทีมันก็หยุด
หรือพอลมหายใจหยุด อย่างตอนนี้ ณ ขณะนี้ที่คุณกำลังฟังคำอธิบายอยู่ มันก็มาแล้ว
นี่แหละ ที่เรียกว่ารูปขันธ์ไม่เที่ยง
พอเห็นไปเรื่อยๆ อย่างนี้ เราจะละความยึดติดของรูปขันธ์ได้
หรือ เจตนาที่จะดู เป็นวิตักกะ เป็นวิจาระ
อย่างนี้ เราก็สามารถจะเห็นได้ว่ามันไม่เที่ยงเช่นกัน เราไม่สามารถรักษาวิตักกะ
และวิจาระในสิ่งใดสิ่งหนึ่งไว้ได้ตลอดไป เดี๋ยวมันก็ต้องหายไป
เสื่อมลงเป็นธรรมดานะครับ
หากจิตแนบไปกับลมหายใจ แล้วลมหายใจหายไปเลย
และกายไม่หายใจด้วย จากนั้นจิตแนบไปกับแกนอะไรบางอย่างที่มั่นคงอยู่อย่างนั้น
รบกวนอาจารย์เมตตาอธิบายเรื่องสังขารขันธ์ เพื่อให้เกิดความเข้าใจด้วยค่ะ?
รายการปฏิบัติธรรมที่บ้าน ตอน มโนภาพตัวตน
vs. นิมิตสังขารขันธ์
ช่วง คำถาม - คำตอบ
วันที่ 18 กันยายน 2564
ถอดคำ : เอ้
รับชมคลิป : https://www.youtube.com/watch?v=ulNFknNedt0
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น