ไม่ถือสาหาความใครแต่โมโหตัวเองบ่อย (ดังตฤณ)

ถาม : มีใครเป็นอย่างผมบ้าง คือไม่ค่อยถือสาหาความใคร แต่จะถือสาและโมโหตัวเองบ่อยๆ และไม่ยอมให้อภัยตัวเอง อย่างเช่น ตอนขับรถวกวนอ้อมไปอ้อมมา ทั้งที่จะถึงที่อยู่แล้ว แต่ก็แทบจะต้องกลับไปตั้งต้นใหม่เพราะเลี้ยวผิดนิดเดียว เป็นอย่างนี้เรื่อยๆ และรู้สึกว่าถ้าให้อภัยตัวเองจะเคยตัว แต่หากโทษตัวเองก็เหมือนเปล่าประโยชน์ รู้สึกเหมือนยังไม่ถูกหลักอะไรตามธรรมชาติอยู่ดี ขอคำแนะนำด้วยครับ

> จากหนังสือ เตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัว เล่มที่ ๑๑

ดังตฤณ: 
จริงๆบุญไม่ใช่ให้อภัยคนอื่นเป็นอย่างเดียว ต้องให้อภัยตัวเองได้ด้วย อันนี้ไม่ใช่หมายความว่าจะประมาท แต่อภัยให้เกิดความสบายใจเพื่อตั้งหลักระวังและเตือนตนไม่ให้เกิดเรื่องซ้ำซากอีก ความสบายใจนั่นแหละบุญ บุญนั่นแหละเป็นกำลังที่จะหนุนใจให้เชื่อมั่นและทำได้สำเร็จ

สังเกตว่าถ้าคิดให้อภัยไม่ว่าตัวเองหรือคนอื่น คุณจะโล่งอกเหมือนยกภูเขาหนักๆออกไปได้ อันนั้นแหละหลักฐานฟ้องสภาพบุญอยู่เห็นๆ การไม่อภัยให้ตัวเองต่างหาก จะหน่วงเหนี่ยวเอาความหนักอึ้งกดทับอกไว้ต่อไป และส่งผลเป็นลูกโซ่ให้ขาดความเชื่อมั่นในตนเอง ไม่เชื่อว่าตนเองจะทำอะไรสำเร็จตามตั้งใจ

อุบายที่จะทำให้อภัยตัวเองได้ในเบื้องต้น คือทำความรู้สึกเข้าไปที่กลางอกอันระอุอยู่ด้วยความแค้นตัวเอง แล้วคิดว่าใจที่เย็นดีกว่าใจที่ร้อน ใจที่เป็นสุขดีกว่าใจที่เป็นทุกข์ และเหตุที่จะมีใจเย็นเป็นสุขก็คือการให้อภัย หัดใช้ความผิดพลาดเป็นตัวซื้อใจเย็นๆ ใจที่เป็นสุขเสียบ้าง

มองไปรอบๆ นึกเหรอว่ารถที่อยู่ข้างคุณเขาไม่ได้กำลังหลง ถนนหนทางในกรุงเทพฯทุกวันนี้หลงง่ายจะตาย พลัดแค่เลี้ยวเดียวอาจต้องวิ่งอ้อมโลกตั้งครึ่งชั่วโมงก็มี

และว่าไปแล้ว คนเราทุกคนก็เหมือนกำลังอยู่ในรถที่หลงทางกันทั้งสิ้น น้อยมากครับที่กำลังจะได้กลับไปสู่บ้าน หรือกลับไปสู่ทางถูกทางตรง ไม่มีความจำเป็นเลยที่คุณต้องโมโหตัวเองในสถานการณ์ไหนๆ ตราบเท่าที่ยังกลับบ้านไม่ถูก คุณต้องให้อภัยตนเองเพื่อจะได้มีกำลังสติค้นหาทิศที่ใช่กันต่อไปต่างหากครับ