ระหว่างชายหญิงใครควรเป็นฝ่ายให้ความอบอุ่น (ดังตฤณ)

ถาม : อยากถามขอความเห็นจากคุณดังตฤณค่ะ ว่าชายหรือหญิงกันแน่ที่ควรเป็นฝ่ายให้ความอบอุ่นกับอีกฝ่าย เท่าที่เห็นจากความเป็นจริง ผู้ชายส่วนใหญ่ก็ไม่ต่างจากผู้หญิง คือมีเวลาอยากเรียกร้องความเห็นใจ อยากได้คำปลอบโยน และเพศหญิงก็มักปลอบได้ดี เป็นความอบอุ่นได้ยิ่งกว่าเพศชายเสียอีก เพราะผู้หญิงจะมีความเห็นอกเห็นใจสูง และทนเหนื่อยปลอบได้นานๆ

> จากหนังสือ เตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัว เล่มที่ ๑๑

ดังตฤณ: 
เรื่องความสามารถในการปลอบนั้นไม่เกี่ยวกับชายจริงหรือหญิงแท้หรอกครับ เป็นหญิงไม่ใช่เครื่องหมายเรียกขอความสงสาร ขณะเดียวกันเป็นชายก็ไม่ใช่สัญลักษณ์ประกาศห้ามใครสงสาร สิ่งที่ทุกคนเป็นเหมือนกันคือมนุษย์ที่มีหัวใจ หัวใจที่ทำด้วยเนื้อ ถูกกระทบกระแทกแล้วบอบช้ำง่ายกว่าท่อนไม้หรือเหล็กไหล

นั่นหมายความว่าตอนอ่อนแอไม่มีหญิงไม่มีชาย มีแต่คนอ่อนแอให้เห็น และคนอ่อนแอก็สมควรได้รับการยกเว้นจากการซ้ำเติม ไม่น่าขัดเขินหากจะขอรับความช่วยเหลือบ้าง

แต่ความจริงทางธรรมชาติมีอยู่ นั่นคือธรรมชาติให้ขาที่แข็งแรงมากับเพศชาย สมควรที่จะล้มยากและลุกง่าย เหมือนธรรมชาติจะบอกเราว่า เป็นชายแท้นั้นหาใช่ว่าล้มไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องน่าเกลียดที่จะล้ม แต่ชายชาตรีที่แข็งแรงพอจะทำให้คนอื่นรู้สึกอบอุ่นได้อย่างแท้จริงนั้น คือคนที่ล้มแล้วลุกขึ้นได้ด้วยตัวเอง คนที่ล้มแล้วลุกเองได้อย่างสง่างาม จะเป็นที่พึ่งอย่างใหญ่ต่อไป

ส่วนผู้หญิง ถ้าล้มแล้วลุกได้เองก็ถือว่าเกินหญิง ไม่ใช่เรื่องน่ารังเกียจที่หญิงจะเข้มแข็งได้เท่าชายแท้ ตราบเท่าที่ความเข้มแข็งของเธอนำมาซึ่งความอบอุ่นที่พร้อมจะเผื่อแผ่ไป หาใช่เข้มแข็งในแบบที่แปรเป็นความกระด้างชวนให้รู้สึกหนาวเย็นในภายหลัง

นั่นว่ากันเรื่องชายเรื่องหญิงนะครับ แต่สรุปคำตอบให้ตรงคำถามก็คือทั้งชายทั้งหญิงนั่นแหละควรทำตัวเป็นความอบอุ่นให้กับคนที่กำลังหนาว มนุษย์เป็นความอบอุ่นให้แก่กันและกันได้ เพราะต่างก็มีธาตุไฟในกาย และมีขันติในจิตด้วยกันทั้งสิ้นครับ