ทำอย่างไรกับคนร้อนๆที่พยายามมาพึ่งเย็นจากเรา (ดังตฤณ)

ถาม : หากความเย็นของเราดึงดูดให้คนร้อนๆเข้ามาหา เพราะอยู่ใกล้แล้วเขาเย็นใจ แต่บางทีพอความเย็นของเราเอาความร้อนของเขาไม่อยู่ เขาก็เอาเรื่องร้อนๆมาสุมใส่เรา จนเราเองยังทนเย็นอยู่ไม่ไหว ทั้งวางอุเบกขาก็แล้ว คิดเมตตาก็แล้ว มันทำให้ชีวิตเราเริ่มหมดความสุขลงทีละน้อย ถ้าเจอแบบนี้ ควรจะวางใจอย่างไรดีคะ?

> จากหนังสือ เตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัว เล่มที่ ๗

ดังตฤณ: 

อย่าทนร้อนสิครับ ให้น้ำเขาแก้วหนึ่งเป็นตัวอย่างว่าน้ำเย็นเป็นอย่างนี้ แล้วให้วิธีหาน้ำเย็นเพื่อให้เขาพึ่งตัวเองได้ จากนั้นเขาจะหาได้หรือไม่ได้ก็วางเฉยเสีย

นโยบายที่ดีที่สุดในการเผชิญกับคนมีความร้อนติดตัว คือตั้งระยะห่างไว้พอประมาณ อย่าเพิ่งเปิดโอกาสให้เขาเข้ามาใกล้ขนาดไม่เกรงใจว่าเราจะร้อนตามเขาไปด้วยถี่บ่อยเพียงใดก็ได้ เว้นแต่ว่าเขาคบเรา ได้ความเย็นจากเรา จนกระทั่งเห็นจริงๆว่าความเย็นของเขามีความนิ่ง มีความตั้งมั่นได้เทียบเท่ากับเรา หรือยิ่งกว่าเรา อันนั้นแหละค่อยเปิดรับเขาเป็นคนสนิท

เท่าที่เห็นมาโดยมากนะครับ หากเดิมเคยร้อนสุดๆ อาละวาดฟาดงวงฟาดงาเก่งสุดๆ จะเหมือนกันแทบทุกราย คือรำคาญตัวเอง ใจจริงส่วนลึกอยากจะสงบเย็น แต่ยังหาคนเย็นมาเป็นผู้เหนี่ยวนำให้พอใจเปลี่ยนแปลงตนเองไม่เจอ หากโชคดีได้เจอและได้พึ่งพาไอเย็นจากคนใจคอสงบสุขสักพัก ก็จะเหวี่ยงนิสัยร้อนๆดั้งเดิมไปอยู่ขั้วตรงข้าม คือเมตตาได้สุดๆ เยือกเย็นและสว่างอาภา เป็นที่สบายตาสบายใจแก่ผู้พบเห็นเสียยิ่งกว่าคนมีธาตุนิสัยร้อนโดยเดิม

ยกตัวอย่างหลวงปู่ขาว ผมเห็นใบหน้าท่านแล้วจับใจตั้งแต่แรก เข้าใจว่าท่านคงเปี่ยมเมตตามาแต่อ้อนแต่ออก ที่ไหนได้ ท่านเคยเป็นคนดุ และระบุเลยว่าช่วงก่อนบวชนี่ท่านเป็นคนโมโหร้ายมาก

แต่แน่นอนครับ เมื่อท่านจะเปลี่ยนแปลง ท่านคงไม่เจอครูบาอาจารย์ประเภทที่ปล่อยให้ท่านได้สำแดงความร้อนของโทสะได้ตามอำเภอใจ ท่านต้องถูกกำราบ หรืออย่างน้อยก็ต้องได้แรงบันดาลใจอย่างใหญ่ในระยะห่าง เห็นความเยือกเย็นดีงามของผู้เป็นอาจารย์แล้วซึมซับ น้อมรับความเยือกเย็นดีงามนั้นเข้าไปไว้ในตนบ้าง

สรุปคือคุณทำตัวเป็นที่พึ่งในระยะห่าง เป็นแรงบันดาลใจในระยะไกล และเป็นผู้ออกแรงใช้นิ้วในการชี้ทาง ไม่ใช่เอามือและไหล่แบกทั้งตัวเขาไปส่งถึงที่ เพราะคุณจะหน้ามืดเป็นลมอยู่กลางทางนั่นเอง เขาเองก็จะหลงทางต่อ แล้วช่วยพัดวีให้คุณฟื้นไม่เป็นเสียด้วย