ผู้ถาม : ตัวเองฝึกหลายวิธี บางทีรู้สึกเหนื่อยๆก็ใช้นั่งสมาธิดูลม แต่ถ้าวันไหนรู้สึกว่าตื่นขึ้นมาแล้วสดชื่น ก็จะนั่งสร้างจังหวะหรือไม่ก็เดินจงกรม โดยส่วนตัวแล้วรู้สึกว่า ฝึกอย่างนี้แล้วมันดี เพราะรู้สึกว่ามีแรงทำงาน แต่ก็ไปเจอว่า มันหลายวิธีเกินไป ก็รู้สึกสงสัย
ดังตฤณวิสัชนา ๒๕๕๖ ครั้งที่ ๗
การเจริญสติในชีวิตประจำวันแบบฆราวาส
๙ กันยายน ๒๕๕๖ ที่ณัฐชญาคลินิก
๙ กันยายน ๒๕๕๖ ที่ณัฐชญาคลินิก
ดังตฤณ :
คือหลายวิธีเนี่ย มันไม่ได้น่ารังเกียจหรอกนะ ถ้าเรารู้สึกว่าเราไม่สับสน จะกี่วิธีไม่เป็นไร แล้วก็ถ้าหากว่ามันสร้างแรงบันดาลใจ เออ เราอยากจะเจริญสติระหว่างวัน เอาทุกท่า เอาทุกไม้นะ แบบนี้มันก็ถือว่าเราอยู่ในช่วงของการเริ่มต้นสร้างความเข้มแข็งให้สติด้วยทุกอุบาย เรียกว่าอย่างนั้น ประเด็นคือ บางครั้ง อย่างตอนพยายามเคลื่อนไหว สร้างสติด้วยการเคลื่อนไหวเนี่ย มันเป็นการรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวจริงๆ หรือว่ามันมีความฟุ้งซ่านปนอยู่ด้วย พอสังเกตออกไหม
ผู้ถาม : พอสังเกตออกบ้างคะ
ดังตฤณ :
บางครั้งเรารู้สึกถึงความเคลื่อนไหวจริงๆ แต่บางครั้งมันเป็นแค่ข้ออ้างในการเปลี่ยนท่าฟุ้งซ่าน เข้าใจคำนี้ไหม คือบางทีเรานอนอยู่เราก็ฟุ้งซ่านได้ แต่พอเรามาขยับเคลื่อนไหว เรามีข้ออ้างแล้ว ว่าเนี่ย เราพยายามทำอะไรอยู่บางอย่างละ เราพยายามเจริญสติละ แต่จริงๆมันฟุ้งซ่าน มันก็ยังฟุ้งซ่านอยู่ ลักษณะการเคลื่อนไหวเนี่ย คือควรจะเคลื่อนไหวในแบบที่เรารู้ท่านั่งก่อน ไม่ใช่ไปรู้จังหวะทันที
คือของเรานี่จะมีอยู่สองแบบ แบบนึงคือรู้สึกคล้ายๆกับพวกโยคะ คือรู้ท่านั่งขึ้นมาก่อน แล้วค่อยมารู้ขยับ อย่างนั้นน่ะดีเพราะมันจะไม่ฟุ้งซ่าน แต่พอเราทำด้วยความเคยชิน เหมือนกับขึ้นมารู้ถึงจังหวะทันที เห็นไหม มันจะรู้สึกถึงแค่มือไม้เคลื่อนไหว แต่ไม่รู้สึกถึงอิริยาบถ แล้วตัวนี้แหละที่มันจะทำให้ความฟุ้งซ่าน มันเกิดขึ้นง่ายที่สุดเลย มันต้องมีหลักให้ตัวเองนิดนึง คือคนไม่ค่อยสอนกันว่าขึ้นต้นมาเนี่ย ต้องรู้อิริยาบถให้ได้ก่อน ถ้าไม่รู้อิริยาบถ แล้วไปรู้อาการเคลื่อนไหวทันที มันจะเป็นการจ้องไปเฉพาะจุด ตัวนี้ที่มันจะทำให้เกิดอาการฟุ้งซ่าน
คือของเรานี่จะมีอยู่สองแบบ แบบนึงคือรู้สึกคล้ายๆกับพวกโยคะ คือรู้ท่านั่งขึ้นมาก่อน แล้วค่อยมารู้ขยับ อย่างนั้นน่ะดีเพราะมันจะไม่ฟุ้งซ่าน แต่พอเราทำด้วยความเคยชิน เหมือนกับขึ้นมารู้ถึงจังหวะทันที เห็นไหม มันจะรู้สึกถึงแค่มือไม้เคลื่อนไหว แต่ไม่รู้สึกถึงอิริยาบถ แล้วตัวนี้แหละที่มันจะทำให้ความฟุ้งซ่าน มันเกิดขึ้นง่ายที่สุดเลย มันต้องมีหลักให้ตัวเองนิดนึง คือคนไม่ค่อยสอนกันว่าขึ้นต้นมาเนี่ย ต้องรู้อิริยาบถให้ได้ก่อน ถ้าไม่รู้อิริยาบถ แล้วไปรู้อาการเคลื่อนไหวทันที มันจะเป็นการจ้องไปเฉพาะจุด ตัวนี้ที่มันจะทำให้เกิดอาการฟุ้งซ่าน
แต่ถ้าขึ้นต้นมาเรารู้สึกว่า เออเนี่ย คอตั้งหลังตรงอยู่รึเปล่า หรือหลังงออยู่รึเปล่า แล้วจากนั้นค่อยไปรู้อิริยาบถอื่นๆที่ตามมาหลังจากนั้น เนี่ย มันจะมีหลัก แล้วจะรู้สึกว่า เออ เรากำลังรู้อาการเคลื่อนไหวอยู่จริงๆ
ของคุณนี่คือ ถ้าฟุ้งซ่านมันจะฟุ้งกระจาย แต่พอนิ่ง เราก็จะรู้สึกว่า เออ มันสามารถนิ่งได้นี่ มันมีอยู่สองแบบ มีอยู่สองโหมด ฟุ้ง..ฟุ้งกระจาย พอนิ่ง..ก็นิ่งได้ ที่นิ่งได้นี่เป็นเพราะของใหม่ ที่เรามาเจริญสติ เรามารู้อาการเคลื่อนไหวหรือดูลมหายใจก็แล้วแต่ แต่ที่ฟุ้งเนี่ยของเดิม เป็นสมบัติเก่า ที่ติดตัวมาแต่ไหนแต่ไร ก่อนเกิดมันก็ฟุ้งมาก่อนทุกคนแหละ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น