บทส่งท้าย พักผ่อนชั่วกาลนาน (ดังตฤณ)

แต่ละคนสัมผัสรู้สึกถึง ‘การพักผ่อน’ แตกต่างกัน สำหรับผมมักนึกถึงการไปอยู่ใกล้ทะเลกว้างเสมอ ตอนเด็กๆผมอธิบายได้แค่ว่าผมชอบมองไปไกลๆ รวมทั้งชอบความโดดเดี่ยว ท่ามกลางธรรมชาติ

ไพศาล ต่อเมื่อโตขึ้นจึงค่อยคิดคำอธิบายได้ชัดกว่านั้น

ความจริงก็คือทะเลมีรสเค็ม หาใช่มีรสสุขอยู่ที่นั่น คนเราเสวยสุขจากจิตตัวเองต่างหาก ทุกคนชอบขณะแห่งการมีจิตที่โปร่งโล่งแสนสบาย ชอบความรู้สึกว่าได้ออกห่างจากภาระและพันธะทั้งหลาย

ชอบสถานที่ที่ให้ความรู้สึกไร้กังวล ปลอดจากเครื่องรบกวนใจ ตลอดจนกลิ่นอายละม้ายโลกแรกเกิด โลกที่ยังไม่มีใครมาป้ายมลทิน โลกที่มีแต่สีสันวันสบาย เดียวดายอยู่ท่ามกลางจักรวาลสีฟ้า และที่ที่ให้เราได้ครบตามที่กล่าวมา จะเป็นอันใดอื่นได้นอกจากธรรมชาติแห่งทะเล

การอยู่กับทะเลของแต่ละคนนั้นต่างกัน ระดับความผูกพันกับทะเลก็ไม่เหมือนกัน จินตนาการอันเกิดจากสัมผัสแห่งทะเลก็แผกผิดกัน สำหรับผม… ตอนเห็นภาพเปลใกล้ทะเลสวยแล้ว จะนึกถึงการพักผ่อนชั่วกาลนาน...

สมัยยังไม่รู้อีโหน่อีเหน่ แบบเรียนสุขศึกษา ป.๑ บอกผมว่าการนอนหลับเป็นการพักผ่อนที่ดีที่สุด ต่อ เมื่อโตขึ้นมาอีกหน่อย เลือกอ่านหนังสือหนังหาเองได้จากห้องสมุด ก็ได้มีนักเขียนหลายคนบอกผมผ่านหนังสือของพวกเขา ว่าการตายคือการพักผ่อนอย่างถาวร และสงบสุขอย่างไม่มีอะไรเกิน

แล้วในที่สุดพุทธศาสนาก็ทำให้ผมทราบ ว่าการตายเป็นเพียงการเปลี่ยนแปลง เปลี่ยนแปลงไปสู่สภาพที่เหมาะกับการกระทำของแต่ละคน และการเปลี่ยนแปลงนั้น ถ้ายังมี ‘รูป’ หรือ ‘ร่าง’ หรือแม้กระทั่งภาวะปรุงแต่งใดหยาบประณีตอันใดอยู่ ก็จะไม่ใช่การพักผ่อนชั่วกาลนานอย่างเด็ดขาด!

แม้นอนหลับสบายบนเปลขาวริมหาด ก็ต้องตื่นขึ้นและลุกจากไปสู่ที่อื่นฉันใด การตายจากโลกนี้ไปก็จะต้องดั้นด้นพเนจรต่อไปยังโลกอื่นต่อฉันนั้น

หากไม่มีธรรมชาติไร้ความปรุงแต่งอยู่ การหยุดก็คงไม่มีทางเป็นไปได้ และศาสนาพุทธก็คงไม่อาจเกิดขึ้นเพื่อบอกความจริงนี้

ศาสนาพุทธเกิดขึ้นเพื่อยืนยันถึงความมีอยู่จริงของการพักผ่อนชั่วนิรันดร์ การพักผ่อนนั้นหาใช่ภาวะของการหลับไหลหรือสลบเหมือดไม่ ทว่าเป็น ‘อะไรอีกอย่างหนึ่ง’ ที่คนทั้งโลกไม่รู้จัก! อะไรอย่างนั้นต้องการใจจริงที่ยิ่งใหญ่ ใจที่ปรารถนาและยอมทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อลิ้มรสอมตะให้จงได้

จะไปให้ถึงการพักผ่อนชั่วกาลนานอาจไม่ง่ายเหมือนไปให้ถึงเปลชายหาด ทว่าก็ใช่จะยากลำบากขนาดบุกน้ำลุยไฟและพงหนามขึ้นสู่ยอดเขา มนุษย์คนหนึ่งเข้าถึงได้จริงภายในชาติเดียว ด้วยวิธีเจริญสติของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งยังปรากฏแสดงอยู่ แต่ไม่ค่อยมีคนประกาศ จึงไม่ค่อยมีคนรับรู้ และไม่ค่อยมีพยานบอกความสบายชั่วนิรันดร์…