ท้อกับชะตาจนยากจะทำใจเชื่อเรื่องกรรม (ดังตฤณ)

ถาม : หลายครั้งเมื่อทำใจเชื่อเรื่องกรรม ทำให้เกิดความท้อแท้ เพราะถ้าวิบากกรรมเป็นเรื่องจริงก็แปลว่าตัวเองคงเคยทำกรรมชั่วมาหนักหนาสาหัสมาก ทำดีไม่ขึ้นเอาเลย ยิ่งถ้าคิดอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง อยากทำทาน อยากรักษาศีล ก็จะเหมือนเหตุการณ์ต่างๆจะกระหน่ำเข้ามาหนักขึ้น คล้ายบอกเราว่าไม่อนุญาตให้ทำดี ไม่อนุญาตให้เป็นคนดี เวลาอ่านคำแนะนำที่คุณดังตฤณมีให้คนอื่นก็จะเกิดกำลังใจ แต่พอต้องออกไปสู้กับชีวิตจริงจะเป็นอีกอย่างหนึ่ง ท้อใจมาก สับสนและอยากให้ตัวเองมั่นคงได้มากกว่านี้

> จากหนังสือ เตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัว เล่มที่ ๘

ดังตฤณ: 
ในภูมิมนุษย์นี้ เวลาคุณโดนเหวี่ยงลงต่ำ คุณทำได้สองทาง อย่างแรกคือทอดอาลัยตายอยาก ปล่อยตัวเฉยจนตกรูดๆๆลงไปเรื่อยๆ อย่างที่สองคือตะเกียกตะกายขึ้นมาทีละมาก หรือทีละน้อย

เมื่อก้มหน้าลงมอง คุณรู้แน่ๆว่าเบื้องล่างเป็นเหว เหวก็มีหลายระดับความลึก และจุดที่คุณพลัดหลงลงมาก็อาจใกล้หรือไกลจากปากเหว จะอยู่ที่เหวลึกหรือตื้นเพียงใด จะร่วงหล่นลงมาแล้วแค่ไหน ตราบใดยังไม่ถึงพื้น คุณต้องหาทางทำให้ตัวเองไม่ท้อที่จะปีนป่ายขึ้นไปให้ได้ เพราะถ้ายอมจำนน ไม่ตะเกียกตะกาย คุณจะยิ่งตกลงไปมากกว่านี้แน่นอน

ถ้าจะมอง ก็ขอให้มองก้นเหวให้เกิดความกลัว และเกิดลูกฮึด คิดบากบั่นขึ้นสูงต่อไป อย่าเล็งยอดที่ยังมองไม่เห็น อันจะทำให้ท้อ เมื่อกัดฟันก้าวต่อก้าว ขั้นต่อขั้น ในที่สุดคุณจะเลิกท้อเพราะมองไม่เห็นจุดหมายปลายทาง แต่จะกระตือรือร้นเต็มที่ เหมือนคนสั่งสมพละกำลังจากการเล่นกีฬาจนอยู่ตัว

หากเห็นภูมิที่ต่ำกว่ามนุษย์ คุณจะทราบว่าเมื่อโดนเหวี่ยงลงไปอยู่ที่นั่นแล้ว ตะเกียกตะกายจนเลือดกระเด็นออกมาจากตา ก็ป่ายปีนขึ้นสูงไม่ได้เลยจนกว่าจะหมดแรงยึดเหนี่ยวของวิบากมืด เชื่อเถอะว่าในอบายภูมิคลาคล่ำไปด้วยจิตวิญญาณที่อยากมีโอกาสแบบคุณ เห็นคุณยังดีกว่าพวกเขาตั้งไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ครับ